Foto: L Paul Mann / Shutterstock.com

NOS promoot zangeres niet om talent, maar om haar geaardheid

Cultuur•17 aug , 12:00

Het is werkelijk ongelooflijk. Een Amerikaanse zangeres, Chappell Roan, staat op het hoofdpodium van Lowlands. Niet omdat ze uitzonderlijk zingt, niet vanwege een spectaculaire carrière of muzikaal vakmanschap – nee. Ze staat er omdat ze queer is. Dat is blijkbaar tegenwoordig voldoende om op een van de grootste festivals van Nederland het publiek toe te mogen spreken.

En wie springt als een schoothondje op deze woke-trein? Onze eigen staatsomroep, de NOS, die geen moment aarzelt om deze artiest de hemel in te prijzen. Niet vanwege haar muziek, maar puur en alleen om haar seksuele voorkeur en flamboyante stijl.

Dit is geen journalistiek meer. Dit is propaganda. En het stinkt.

Feiten: wat is hier aan de hand?

Chappell Roan, een Amerikaanse zangeres, staat op het hoofdpodium van Lowlands.
Haar populariteit is recent geëxplodeerd dankzij queer-activisme en media-aandacht.
De NOS prijst haar expliciet vanwege haar geaardheid, niet haar muzikale prestaties.
Er worden literaire ‘odes’ aan haar georganiseerd op het festival.
Mediafiguren vergelijken haar met iconen als Madonna en Lady Gaga, maar alleen om haar ‘queer presence’.

De NOS en Lowlands promoten ideologie, geen kwaliteit

De staatsomroep heeft de schaamte allang voorbijgestreefd. In plaats van objectieve berichtgeving krijgen we week na week politiek correcte lofzangen voorgeschoteld over artiesten die toevallig een vinkje zetten in het LHBTI-spectrum. Het gaat niet meer om kwaliteit, creativiteit of impact. Het gaat om de boodschap – en die moet woke zijn, divers, inclusief, en vooral: niet kritisch benaderd.

Lees ook

Chappell Roan is hiervan het schoolvoorbeeld. Haar carrière begon al in 2015, zonder noemenswaardig succes. Pas toen ze zich begon te profileren als “queericoon” en haar seksuele voorkeur centraal zette in haar werk, werd ze opgepikt door de media-elite.

Dat noemen ze dan ‘de tijdsgeest’. Wij noemen het een doorgedraaide PR-machine, gevoed door activisten die muziek en kunst hebben gereduceerd tot een politiek pamflet.

🟦 DDS geeft jou het nieuws zoals het écht is – zonder meel in de mond, zonder de Brusselse praatjes. Als jij waarde haalt uit deze artikelen, help ons dan in de lucht te blijven. 👉 Doneer via https://dds.backme.org of maak een bedrag over naar NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media.

Seksuele geaardheid als carrièrestrategie

Laten we de feiten niet verhullen: de explosie van Chappell Roans carrière valt precies samen met het moment waarop ze openlijk ging etaleren dat ze “op vrouwen valt”. Alsof dat een kunstvorm op zich is. Haar teksten draaien niet om universele emoties, schoonheid of muzikaliteit – nee, het is een aaneenschakeling van seksuele statements, queer-verwijzingen en het verheerlijken van een levensstijl die als ‘revolutionair’ wordt gepresenteerd.

Maar wat is er revolutionair aan? Is het revolutionair om seksuele voorkeur tot marketing te verheffen? Is het revolutionair om je shows te vullen met drag-imagery, glitterjurken en activistische statements in plaats van gewoon – muziek? Of is het gewoon de zoveelste hype die overgewaardeerd wordt door een kleine, fanatieke minderheid die het publieke debat kapen wil?

De culturele elite heeft maling aan de meerderheid

De vergelijking met Madonna of Lady Gaga is ronduit lachwekkend. Die vrouwen hadden éérst muzikaal talent, maakten grensverleggende albums en gaven vervolgens betekenis aan hun publieke persona.

Chappell Roan heeft geen hits geschreven die een generatie definieerden. Geen albums die de tand des tijds doorstaan. Ze is, plat gezegd, een Instagram-zangeres die opgeblazen wordt tot icoon door de media, puur vanwege haar seksuele identiteit.

En wie organiseert er op Lowlands een literair programma ter ere van haar? Alma Mathijsen. Een bekende naam in de linkse bubbel, die met hulp van podcastmakers en schrijvers een soort vereringssessie voor Roan in elkaar knutselt. Waarom? Omdat Roan “het leven leuker en vrijer maakt” voor queermensen.

Dus daar sta je dan, als gewone muziekliefhebber. Je komt voor kunst en geluid – en je krijgt een ideologisch pakket opgedrongen.

🟥 Vind jij dat DDS van waarde is – omdat wij dit soort verhalen brengen, omdat wij laten zien hoe onze cultuur stukje bij beetje wordt afgebroken? Help ons dan nú. 👉 Ga naar https://dds.backme.org of doneer direct via: NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media.

Muziek als ideologisch wapen: het moet stoppen

Wat er nu gebeurt, is culturele indoctrinatie vermomd als muziek. Artiesten als Chappell Roan worden op het schild gehesen, niet ondanks, maar dankzij het feit dat ze een bepaalde seksuele voorkeur uitdragen. De kwaliteit? De inhoud? Het vakmanschap? Niet relevant.

We moeten ons daartegen uitspreken. Kunst is geen pamflet. Muziek is geen middel voor hersenspoeling. En media als de NOS horen niet het voorfront te zijn van deze linkse zendingsdrang.

Chappell Roan mag zingen wat ze wil. Maar dat betekent nog niet dat we massaal moeten buigen voor een zangeres die meer activist is dan artiest.

De cultuuroorlog is volop gaande – en dit is slechts het zoveelste front.