Vandaag eren we de Heilige Maximiliaan Kolbe – martelaar van Auschwitz en held van onvoorwaardelijke liefde

Voor wie zijn naam draagt – bijvoorbeeld als doop- of vormselnaam – is dit geen gewone dag. Dit is een dag om te herbronnen, te herinneren en te herontdekken wat echte toewijding betekent. In een tijd van moreel relativisme, verwarring en lafheid aan de top, biedt Kolbe’s leven een vlijmscherp contrast.

Maximilian Kolbe werd geboren op 8 januari 1894 in Polen, in een tijd van diepe religieuze en nationale strijd. Al op jonge leeftijd had hij een bijzondere geestelijke ervaring: de Maagd Maria verscheen aan hem en bood hem twee kronen aan – een witte (voor zuiverheid) en een rode (voor martelaarschap). Kolbe koos… beide.

Hij werd franciscaan, studeerde theologie in Rome en wijdde zijn leven aan de verdediging van het geloof tegen modernistische aanvallen. Kolbe was geen zachte ziel met alleen maar vrome woorden: hij was een intellectuele krijger die weigerde toe te geven aan de krachten van secularisatie, socialisme of morele zwakte.

In 1927 stichtte hij in Polen het klooster Niepokalanów, toegewijd aan Maria – dat uitgroeide tot het grootste katholieke klooster ter wereld. Hij gebruikte de nieuwste media (drukpers, radio) om het katholieke geluid luid en duidelijk te laten horen. Hij was zijn tijd ver vooruit, maar tegelijk diep geworteld in de traditie.

Toen de nazi’s Polen binnenvielen, werd Kolbe gearresteerd. Niet omdat hij met wapens vocht, maar omdat hij een man van overtuiging was. Een priester die weigerde te zwijgen. Een Pool die zijn volk bleef bemoedigen.

In 1941 werd hij gedeporteerd naar het vernietigingskamp Auschwitz.

Toen daar een gevangene ontsnapte, besloten de nazi’s als wraak tien willekeurige anderen ter dood te veroordelen. Eén van hen, Franciszek Gajowniczek, schreeuwde het uit: “Mijn vrouw! Mijn kinderen!” En toen gebeurde het ondenkbare:

Maximiliaan Kolbe stapte naar voren. Hij wees naar de man. En hij zei:

De SS-commandant lachte spottend – en stond het toe. Kolbe werd opgesloten in een cel zonder eten of drinken. Twee weken later leefde hij nog steeds. Uiteindelijk werd hij met een dodelijke injectie afgemaakt. Het was 14 augustus 1941 – precies vandaag, 83 jaar geleden.

Gajowniczek overleefde de oorlog. En tot zijn dood bleef hij Kolbe’s naam eren als de man die zijn leven redde.

We leven in een tijd waarin moraliteit onder druk staat, leiders laf zijn, en offers zeldzaam zijn. Alles draait om jezelf, je ‘gevoelens’, je ‘identiteit’. Maar Kolbe laat zien: échte vrijheid zit in het geven van jezelf voor een hoger doel.

Zijn leven roept ons op om:

✅ Onze overtuigingen niet te verloochenen

✅ Niet mee te huilen met de massa

✅ Offers te durven brengen

✅ Moedig te zijn – ook als niemand anders dat is

✅ En trouw te blijven – tot het uiterste

Hij is de tegenpool van de politieke lafaards en technocratische meelopers van vandaag. Waar zij buigen voor angst en gemak, stond Kolbe rechtop voor waarheid, geloof en liefde.

De Heilige Maximiliaan Kolbe werd door paus Johannes Paulus II heilig verklaard in 1982 en uitgeroepen tot martelaar van de liefde. Zijn leven is geen herinnering uit een grijs verleden. Het is een brandende fakkel voor iedereen die gelooft in waarheid, eer en vrijheid.

Vandaag is het zijn feestdag. Voor velen slechts een datum op de katholieke kalender – maar voor wie zijn naam draagt, en voor wie verlangt naar meer moed, meer waarheid en minder lafheid, is dit een heilige herinnering aan hoe het ook kan.

Kolbe gaf zijn leven voor een ander. Wat geven wij op vandaag – voor het goede, het ware en het schone?

Heilige Maximiliaan Kolbe, bid voor ons.