Zaak tegen Ali B schuift door naar 2026: slachtoffer Jill Helena blijft in onzekerheid

Volgens haar advocaat Sébas Diekstra zal de zaak tegen de rapper pas in januari 2026 verdergaan. We zijn dan gewoon bijna vier jaar na de eerste mediastorm, en nog steeds is er geen definitief juridisch oordeel.

Hoe is dit in vredesnaam mogelijk?

Helena gaf in een eerdere reactie aan dat ze niet verder kan met haar leven zolang deze zaak blijft hangen in eindeloze procedures. Ze wil verder met haar carrière, ze wil ruimte om te herstellen — maar dat lukt niet zolang ze als slachtoffer in het niemandsland van juridische onzekerheid zit.

En dat is niet alleen menselijk schrijnend, het is maatschappelijk beschamend.

We hebben het over een van de grootste misbruikzaken in Nederland. We hebben het over een man die al veroordeeld is tot twee jaar gevangenisstraf voor verkrachting én poging tot verkrachting. Toch sleept de zaak zich voort, omdat de rechtbank vond dat de aanranding van Helena “niet bewezen” kon worden, ondanks dat haar verhaal als geloofwaardig werd beoordeeld.

Zowel Ali B als het Openbaar Ministerie zijn in hoger beroep gegaan. Natuurlijk is dat hun recht. Maar het gevolg is dat het proces oneindig wordt gerekt, en dat slachtoffers zoals Jill Helena wéér maanden — zo niet jaren — in spanning moeten leven.

En laten we ook niet vergeten: Ali B speelt het spel keihard. Advocaten, mediaploeg, juridische mannetjesputters — alles wordt uit de kast getrokken om het beeld te scheppen van een onschuldige artiest die “kapot is gemaakt” door leugens.

Maar intussen is hij veroordeeld voor verkrachting. Dat is geen roddel, dat is een feit.

De kernvraag is: waarom lukt het Nederland niet om dit soort zaken sneller en doortastender af te handelen?

We hebben een slachtoffer dat door de rechtbank als geloofwaardig is bestempeld. We hebben meerdere slachtoffers. We hebben een veroordeling.

Toch krijgt de dader — laten we hem maar gewoon zo noemen — alle tijd, ruimte en uitstel om zijn zaak te rekken. En wie betaalt de prijs? De slachtoffers. Hun familie. Hun psychische gezondheid. Hun toekomst.

Het is de wereld op z’n kop.

Dit is niet het eerste voorbeeld van hoe slecht ons systeem omgaat met slachtoffers van seksueel geweld. De term ‘slachtoffergericht strafproces’ klinkt mooi op papier, maar blijkt keer op keer een lege belofte.

Als we werkelijk iets geleerd hebben van The Voice dan moet het ook zichtbaar zijn in hoe we deze zaken afhandelen.

Niet door jarenlange vertraging. Niet door juridische draaikolken. Maar door snelle, duidelijke en scherpe veroordelingen.

Thierry Baudet, Geert Wilders, en andere politieke leiders hebben zich vaak uitgesproken over de afbraak van de rechtsstaat door activistische rechters. Maar dit is een andere vorm van rechtsstatelijk falen: de verlamming van justitie.

In een gezond systeem zouden mensen zoals Jill Helena niet jarenlang hoeven wachten op gerechtigheid. In een fatsoenlijke samenleving zouden daders niet eindeloos ruimte krijgen om vertraging te zaaien.

Maar in Nederland? Daar schuift alles gewoon door naar volgend jaar. Misschien daarna nog verder.

En het slachtoffer? Die mag blijven wachten.