Hollywood-sterren boycotten Israëlische filmsector: hypocriet en wereldvreemd

Meer dan 1.200 namen uit de filmwereld doen mee. Volgens hen is de Israëlische filmsector “medeplichtig” aan “genocide en apartheid.”

Het klinkt allemaal indrukwekkend: grote woorden, morele pathos, verwijzingen naar “gerechtigheid.” Maar waar blijft hun verontwaardiging als het gaat om China, waar echte concentratiekampen bestaan voor Oeigoeren? Waar zijn hun open brieven over Saoedi-Arabië, waar vrouwenrechten systematisch vertrapt worden? En waar waren al deze sterren toen Hollywood zélf jarenlang vrolijk collaboreerde met de apartheid van de Chinese Communistische Partij, om maar toegang te krijgen tot de bioscopen van Beijing?

Het is selectieve verontwaardiging. Israël is een makkelijk doelwit voor linkse elites die elkaar willen overschreeuwen in morele zuiverheid.

Het collectief noemt zich “Film Workers for Palestine” en beweert dat de filmwereld “alles moet doen om compliciteit te beëindigen.” De tekst van hun pledge leest als morele poëzie, maar is in feite politieke pose. Geen van hen riskeert iets. Hun carrière blijft intact, hun miljoenencontracten staan gewoon op de rekening. Het kost ze niets – behalve dat ze applaus oogsten in hun bubbel van progressieve activisten.

Voor gewone mensen, die in Europa en Amerika dagelijks geconfronteerd worden met spanningen door massamigratie en import van conflicten, voelt dit als het zoveelste bewijs dat de Hollywood-elite volledig losgezongen is van de realiteit.

Hollywood is al jaren een broeinest van politiek activisme. Eerst was het klimaathysterie, daarna #MeToo en BLM, en nu Palestina. Het patroon is altijd hetzelfde: Westerse samenlevingen krijgen een preek van dezelfde mensen die wél zelf leven in onvoorstelbare luxe.

Sterren als Emma Stone en Olivia Colman durven Israël te boycotten, maar spelen zonder problemen in films die mede gefinancierd zijn door Chinese staatsbedrijven. Dát is geen moreel statement, maar hypocrisie in optima forma.

Intussen gaat de boycot-discussie verder dan filmfestivals. Het draagt bij aan een klimaat waarin Israël systematisch als paria wordt neergezet, terwijl jihadistisch geweld en terreur nauwelijks worden benoemd. De echte prijs wordt niet betaald door de sterren in Hollywood, maar door Joodse gemeenschappen wereldwijd die steeds vaker doelwit worden van haat en geweld.

Hollywood hoeft niet te vrezen voor brandende auto’s voor hun deur – Europese steden wel.

De boycot van Israëlische filmfestivals door Hollywood-sterren is niet moedig, niet principieel, maar leeg. Het is de zoveelste morele pose van een decadente elite die ver van de werkelijkheid staat. Ze durven Israël te demoniseren, maar sluiten de ogen voor regimes waar échte genocide plaatsvindt.

Het resultaat is voorspelbaar: applaus op rode lopers, woke-credits in de eigen bubbel – en nul impact op vrede of veiligheid in het Midden-Oosten. Sterker nog: dit soort selectief activisme maakt het klimaat juist grimmiger en polariseert de samenleving verder.