De geschiedenis van de piñata

De piñata is een groot onderdeel de Mexicaanse cultuur. De eerste platen van piñata's komen echter niet uit Mexico of zelfs Spanje. De vroegste gegevens wijzen namelijk in feite op Azië - China, om specifiek te zijn - als de oorsprong van de geliefde piñata. Meer dan 700 jaar geleden meldde Marco Polo, een Venetiaanse koopman en ontdekkingsreiziger die tussen 1271 en 1295 langs de Zijderoute door Azië reisde, dat hij de Chinezen verschillende figuren zag maken (waaronder koeien, ossen en buffels) en ze vervolgens hadden bedekt met gekleurd papier, die tegenwoordig maar zo gebruikt kunnen worden als Halloween decoratie.

Deze figuren werden gevuld met zaden en gemaakt ter ere van het nieuwe jaar. Feestvierders sloegen de figuren met stokken totdat er zaden uitkwamen. Daarna zouden ze de overblijfselen verbranden en de as verzamelen om hen het komende jaar geluk te brengen. Nadat Marco Polo deze traditie ontdekte, werd het later geïmporteerd in Italië en gebruikt om de vastentijd te vieren. Uiteindelijk werd de eerste zondag van de vasten bekend als 'Piñata-zondag'. Het woord piñata komt van het Italiaanse woord 'pignatta', wat zich vertaalt naar 'fragiele pot'.

Na aankomst in Italië verspreidde de gewoonte om pinatas te maken en te breken zich naar Spanje. Hier was op de eerste zondag van de vasten een feest dat bekend staat als de 'Dans van de Piñata'. De Spanjaarden gebruikten een aarden pot, genaamd "la olla", als hun piñata. Oorspronkelijk was de pot niet versierd, maar uiteindelijk begonnen feestvierders papier, lint en klatergoud toe te voegen om de potten feestelijker te maken.

Dankzij Spaanse missionarissen vonden piñata's aan het begin van de 14e eeuw hun weg naar Noord-Amerika. Deze missionarissen gebruikten piñata's om inheemse mensen naar hun ceremonies te lokken in de hoop hen te bekeren tot hun christelijk geloof. Ze waren echter verrast toen ze ontdekten dat veel inheemse mensen al soortgelijke tradities praktiseerden.

Priesters plaatsten een versierde aarden pot gevuld met kleine lekkernijen en schatten op een paal bij de tempel om de geboorte van Huitzilopochtli, de Azteekse god van de oorlog, te vieren. Als het gebroken was, zouden de vullingen bij een afbeelding van de voeten van de god worden vrijgegeven en als offer dienen. De Maya's speelden ook een spel waarbij ze de ogen van de mensen bedekten en ze tegen een aarden pot sloeg die met een touwtje in de lucht hing.

Voortbouwend op de bestaande tradities van de inheemse bevolking, vernieuwden missionarissen de piñata om er een meer religieuze betekenis aan te geven. Ze creëerden een piñata met zeven punten, die elk een van de hoofdzonden symboliseerden: woede/toorn, afgunst, vraatzucht, hebzucht, lust, trots en luiheid. Ze ontwikkelden ook een tienpuntige versie, en elk punt symboliseerde de zonden die het gevolg waren van het overtreden van een van de 10 geboden. Zelfs de stok waarmee de piñata werd gebroken, had betekenis. Het was bedoeld om liefde te symboliseren en werd gebruikt om de "zonden" te vernietigen door de piñata te slaan en uit elkaar te halen. Het snoep en de prijzen die uit de piñata vielen, stonden voor vergeving en een nieuw begin.