Elektrisch rijden op vakantie? Buiten Nederland is het één groot drama

De Telegraaf sprak vakantiegangers op Franse laadstations, en hun verhalen zijn op z’n best komisch – en op z’n slechtst ronduit frustrerend. Geen wonder dat steeds meer mensen zich afvragen: is elektrisch rijden werkelijk een verbetering voor het dagelijks leven, of is het vooral een ideologisch prestigeproject?

Neem Michel Arkema uit Doesburg. Hij is met vrouw en kind onderweg naar de Spaanse kust, met een tent, twee fietsen en een karretje achter zijn BMW X1. En elke keer dat hij moet laden – wat dus vaak is – moet hij dat hele circus weer loskoppelen, en vervolgens weer aankoppelen. "Een kleine handeling", zegt hij zelf, "waar ik handiger in word." Maar wie wil dit überhaupt moeten leren?

Of Leo Stroo, de voormalige ICT’er uit Hoofddorp. Zijn Volvo XC40 trekt een gigantische Adria-caravan, en bij elk laadstation moet de hele boel eraf. Gelukkig heeft hij een mover met afstandsbediening, want anders was het helemaal een ramp. Zijn voorbereiding is indrukwekkend – een papieren lijst met laadstations, een zak vol laaddruppels – maar het feit dát zo’n voorbereiding nodig is, zegt alles: elektrisch rijden is buiten Nederland een logistieke survivaltocht.

Volgens reizigers Gijs en Tineke is de gouden regel voor vakantie met een elektrische auto: “Geen haast hebben.” Ze reizen met drie tienerzonen naar Zuid-Frankrijk, en maken onderweg talloze tussenstops. Soms staan ze bij een laadpaal achter een KFC die pas om elf uur opengaat, terwijl iedereen in de auto naar de wc moet. Soms stuurt Google Maps je van de snelweg af, naar een laadpaal die het uiteindelijk niet doet.

“Dan moet je weer zoeken naar een ander station,” zegt Tineke. “En hopen dat die wél koffie en wc’s heeft.” Want die luxe is in Frankrijk nog lang niet vanzelfsprekend.

Het hele systeem vergt een compleet ander reisgedrag, en dat is precies waar het misgaat: het is geen verbeterde versie van mobiliteit, het is een vertraagde, gecompliceerde en minder flexibele versie van wat we al hadden.

Soms heb je geluk. Zoals Leo, die bij een laadstation stond waar geen van zijn talloze laaddruppels werkte. Toen kwam er een Belgische automobilist met een leasepas, die zijn pas even tegen de paal hield – en Leo kon weer door. Hij gaf hem 25 euro. Geen grap: dit is letterlijk de realiteit van elektrisch rijden in Europa anno 2025.

Je bent afhankelijk van geluk, van anderen, en van eindeloze planning. Maar in de reclamebrochures zie je alleen blije gezinnen bij een Tesla Supercharger – niet het gezwoeg met kabels, pasjes, apps, wachttijden en afkoppelstress.

In Nederland is alles netjes aangeharkt. Maar wie de grens overgaat, komt terecht in de harde realiteit van een infrastructuur die nog lang niet klaar is voor massaal elektrisch rijden. Politici blijven maar promoten dat de hele bevolking moet overstappen. Benzine en diesel worden ontmoedigd, belast, weggedrukt. Maar niemand stelt de simpele vraag: is het alternatief al écht klaar?

Het antwoord is: nee. En het slachtoffer van die groene dwang zijn de gewone mensen: gezinnen met een caravan, ouders met kinderen, kampeerders, ouderen. Mensen die nu hun vakantie moeten afstemmen op de grillen van laadstations, de beschikbaarheid van stroom, en de frustraties van slecht werkende apps.

De verhalen uit Frankrijk zijn duidelijk: elektrisch rijden is nog lang geen volwassen systeem. Het is een dure, trage en onzekere vorm van reizen, die alleen werkt als je je hele leven erop inricht. Maar dat is niet wat de gewone Nederlander wil.

De gewone Nederlander wil gewoon kunnen rijden, tanken, pauzeren en weer dóór. Zonder drama. Zonder apps. Zonder afkoppelrituelen.

De vraag is dus niet óf elektrisch rijden ooit zal werken, maar waarom het nu al aan iedereen wordt opgedrongen terwijl het simpelweg nog niet kán.