Ryanair-baas krijgt megabonus terwijl passagiers lijden

Deze megabonus is niet zomaar hoog. Het is één van de hoogste ooit toegekend aan een CEO in Europa. O’Leary hoeft alleen maar tot juli 2028 aan te blijven en hij mag dit absurde bedrag incasseren. Hij hoeft er dus niet eens uitzonderlijke prestaties voor te leveren – gewoon blijven zitten op zijn stoel is voldoende.

Ryanair staat bekend als de ultieme prijsvechter. Je betaalt extra voor je bagage, voor je stoel, voor een slok water. En ondertussen moet je uren wachten op oncomfortabele luchthavens, met het risico dat je vlucht zomaar wordt geannuleerd. Medewerkers worden tot op het bot geperst, vakbonden worden tegengewerkt, en piloten klagen al jaren over de werkomstandigheden.

En toch – of misschien juist daarom – strijkt O’Leary deze megabonus op. Want het kartel van aandeelhouders ziet maar één ding: rendement. Of het personeel kapotgaat, of klanten behandeld worden als lastig ongedierte: het zal ze een rotzorg zijn, zolang het aandeel boven de 21 euro blijft hangen.

In zijn typische arrogante stijl verdedigde O’Leary zich: "Volgens mij zorgen we voor uitzonderlijke waarde voor de Ryanair-aandeelhouders, in een tijd dat voetballers of managers in de Premier League 20 tot 25 miljoen per jaar betaald krijgen." Alsof dat een rechtvaardiging is. Alsof het feit dat elders ook immorele bedragen worden betaald, zijn eigen bonus plots moreel aanvaardbaar maakt.

Wat deze uitspraak vooral laat zien, is hoe volledig losgezongen van de werkelijkheid deze man is. Terwijl Europese gezinnen krom liggen om een paar dagen op vakantie te kunnen, terwijl vluchten worden geschrapt omdat Ryanair zogenaamd de kosten niet meer kan dragen, krijgt de CEO 111 miljoen in het vooruitzicht gesteld. Een man die vorig jaar nog werd bekogeld met taarten door klimaatdemonstranten. Niet dat wij dat soort geweld goedkeuren – maar de woede begrijpen we wel.

Wie het personeelsbeleid van Ryanair bekijkt, ziet dat het succes van de luchtvaartmaatschappij gebouwd is op angst, uitbuiting en efficiëntie tot in het onmenselijke. O’Leary schept er zelfs over op. Hij ziet zichzelf als de onmisbare motor van het bedrijf, maar in werkelijkheid is hij het symbool van het failliet van fatsoenlijk ondernemen. Hij heeft Ryanair groot gemaakt door alles op te offeren: arbeidsrechten, klantbeleving, sociale verantwoordelijkheid. En nu krijgt hij daarvoor een obscene beloning.

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, trok Ryanair zich onlangs terug uit Maastricht. Waarom? Omdat de kosten op de luchthaven volgens hen ‘te hoog’ waren. In werkelijkheid: omdat ze geen zin hebben in eerlijke afspraken en liever de goedkoopste deal zoeken, ten koste van regionale verbindingen en passagiers. Ryanair noemt Maastricht nu “een van de duurste luchthavens van Europa.” Alsof dat hun uitknijpmodel rechtvaardigt. Het is precies dit gedrag dat laat zien dat Ryanair geen luchtvaartmaatschappij is, maar een keihard winstapparaat – met een megalomane CEO aan het roer.

111 miljoen euro voor een man die personeel met angst ‘motiveert’ en klanten als lastposten behandelt. Dit is geen succesverhaal. Dit is het schoolvoorbeeld van moreel failliet in corporate Europa. En de gewone man? Die betaalt de prijs – letterlijk.