SCP wil nóg meer ‘aanpassingen’ voor diversiteit - het is nooit genoeg voor de woke-bureaucratie

Maar nu komt het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) doodleuk met een nieuw rapport: meer diversiteit betekent niet automatisch meer inclusie.

Met andere woorden: ook als bedrijven keurig aan de diversiteitseisen voldoen, is het nog steeds niet goed. Volgens onderzoeker Lotte Vermeij van het SCP “vraagt inclusie om aanpassingen in de organisatie.” Oftewel: niet de nieuwkomers moeten zich aanpassen aan de werkcultuur - nee, de organisatie zelf moet op de schop.

Het is de volgende stap in de woke-mars door de instituties: Nederland wordt systematisch heropgevoed, zelfs als de feiten het tegendeel aantonen.

Het SCP constateert dat werknemers met een migratieachtergrond zich in “diverse organisaties” vaak níet meer, maar juist minder geaccepteerd voelen dan in homogeen samengestelde bedrijven. Dat is een opmerkelijke conclusie - en vooral een ontmaskering van het diversiteitsdogma zelf.

Want als zelfs organisaties die de hele diversiteitsagenda omarmen nog worden verweten dat ze “niet inclusief genoeg” zijn, dan is het eindpunt duidelijk: een maatschappij waarin je nooit klaar bent met buigen.

De SCP-onderzoekers draaien er niet omheen: werkgevers moeten “actief uitsluiting en achterstelling tegengaan” en “kritisch kijken naar wat normaal gevonden wordt binnen de organisatie.” Dat betekent concreet: de bedrijfscultuur aanpassen aan de eisen van de identiteitspolitiek.

En dat terwijl gewone werknemers, ondernemers en werkgevers allang snakken naar rust, duidelijkheid en een cultuur waarin gewoon gewerkt wordt - niet voortdurend gemonitord of iedereen zich wel “inclusief” genoeg voelt.

De werkvloer is niet langer een plek waar prestaties tellen, maar een proefveld voor sociale herprogrammering. Waar vroeger resultaten, inzet en collegialiteit centraal stonden, moeten bedrijven nu voortdurend bezig zijn met gevoeligheden, herkomst, gender en identiteit.

Het SCP zegt het onomwonden: diversiteit op zich is onvoldoende - bedrijven moeten hun hele structuur herzien. Dat is geen advies meer, dat is druk van bovenaf. De impliciete boodschap: als je geen uitgebreide “inclusieagenda” hebt, dan doe je het verkeerd.

Het gevolg? Een explosie aan consultants, coaches, beleidsmakers en trainers die allemaal geld verdienen aan een probleem dat ze zelf in stand houden. Terwijl de echte problemen - personeelstekorten, werkdruk, regelgeving - blijven liggen.

Wat het SCP hier eigenlijk zegt, is dat Nederlandse bedrijven zich onvoldoende aanpassen aan minderheden. Maar waar is het idee gebleven dat mensen die hier werken zich óók mogen aanpassen aan de cultuur van hun werkgever - en aan Nederland als geheel?

De vanzelfsprekendheid dat nieuwkomers integreren, plaatsmaakt voor het idee dat de samenleving zich voortdurend moet herschikken. Dat is geen inclusie, dat is zelfverloochening.

Het SCP ziet het zelfs als een positief doel dat sociale normen binnen organisaties “minder duidelijk” worden. Maar minder duidelijke normen betekent: meer spanning, meer onzekerheid, minder samenhang. En dat bevestigt precies wat de meeste Nederlanders allang aanvoelen - deze diversiteitsideologie verdeelt meer dan ze verbindt.

Nederland is één van de meest tolerante landen ter wereld. Iedereen kan hier werken, leven en bouwen - ongeacht afkomst of geloof. Toch blijven onze eigen instellingen doen alsof we midden in een racistische jungle wonen die voortdurend ‘bewustwording’ nodig heeft.

Die obsessie met diversiteit is uitgegroeid tot een industrieel complex van schuld en controle. Iedere nieuwe stap leidt tot nóg meer eisen, nóg meer beleid, nóg meer herzieningen. En ondertussen verdwijnt de nuchtere Nederlandse werkethiek: gewoon doen, niet zeuren, hard werken en elkaar met respect behandelen.

Het ironische is dat het SCP onbedoeld aantoont wat critici al jaren zeggen: diversiteit leidt niet automatisch tot harmonie. Sterker nog - als je er beleid van maakt, levert het juist meer spanning en onrust op.

Maar in plaats van lessen te trekken, trekt de overheid precies de verkeerde conclusie: nóg meer sturing, nóg meer ideologische druk.

Het zal pas rustiger worden op de werkvloer als we stoppen met al die bemoeizuchtige “inclusieprogramma’s” en mensen gewoon beoordelen op wat ze dóen, niet op wat ze zíjn.