18 landen grijpen EU-lening voor defensie – Nederland doet niet mee

Onder de aanvragers bevinden zich landen als Italië, Spanje en België – landen die jarenlang de NAVO-norm aan hun laars lapten. Maar ook frontlinielanden als Finland, Estland en Litouwen vragen steun aan om hun defensie te versterken. Polen alleen al wil 45 miljard euro lenen om zijn leger klaar te stomen voor alles wat komen gaat. Ze nemen hun veiligheid wél serieus.

En Nederland? Dat blijft zitten. “Wij hebben geen leningen nodig,” klinkt het dan in koele Haagse beleidsjargon. Nee, natuurlijk niet – we vertrouwen liever op anderen om het vuile werk op te knappen, terwijl we zelf blijven doorsudderen in bestuurlijke zelfgenoegzaamheid.

Minister van Financiën Eelco Heinen (VVD) weigert ook gebruik te maken van de uitzonderingsregel die tijdelijk hogere staatsschuld toestaat voor defensie-uitgaven. Alles moet “netjes binnen de begrotingsregels” blijven. Maar als het over klimaatmiljarden of opvang van asielzoekers gaat, is geld ineens geen probleem. Alleen als het gaat over tanks, munitie of cyberverdediging – de echte kern van soevereiniteit – houdt men ineens de knip dicht.

En dat terwijl Nederland nog niet eens weet hoe het de nieuwe NAVO-norm van 5 procent van het bbp moet gaan halen. Die norm ligt vast: 3,5 procent directe militaire uitgaven, 1,5 procent voor aanpalende infrastructuur en cyberveiligheid. Tijd is er nauwelijks, de dreiging neemt toe, en toch kiest Den Haag voor uitstel, wegkijken en pappen en nathouden.

Ironisch genoeg is de EU-begroting de garantie voor deze leningen. Dus ook zonder aanvraag zal Nederland wél opdraaien voor de risico’s. Anderen kopen wapens en versterken hun leger – Nederland betaalt alleen mee aan andermans veiligheid. Dat is de rol die het kartel Den Haag heeft toebedeeld: brave EU-betalende volger, geen leidende natie meer.

Het excuus? “We doen liever bilateraal, buiten de EU om.” Maar ondertussen wordt er wél gretig geleund op de veiligheid van NAVO-partners. Die disbalans – wel afwachten, maar niet investeren – is niet houdbaar. Het zet Nederland internationaal weg als een zwakke schakel in het collectieve defensienetwerk.

Meerdere landen hebben aangegeven hun aankopen deels te willen doen bij Oekraïense defensiebedrijven – om dat land economisch én militair overeind te houden. Slim én strategisch. Nederland? Doet niets. Geen aanvraag, geen militaire opbouw, geen visie voor de toekomst van Europa’s veiligheid. Alleen maar de zoveelste Haagse reflex van voorzichtigheid, schuldangst en bestuurlijke verlamming.

Nederland moet nú de realiteit onder ogen zien: vrede en veiligheid zijn geen vanzelfsprekendheden meer. Wie geen leningen wil, moet dan ten minste zelf fors investeren. Maar dit halfslachtige beleid – niet lenen, niet investeren, niet meedoen – is geen strategie, het is capitulatie. Nederland moet stoppen met wegkijken. Want wie niet investeert in zijn veiligheid, zal betalen met zijn vrijheid.