Rob Roos ontmaskert EU’s DSA: Wereldwijde censuurdreiging voor vrijheid van meningsuiting

In een recente post op X schreef Roos: “De VS onderzoeken nu de DSA van de EU. Aangeprezen als een ‘veiligheidswet’, is het in werkelijkheid een censuurinstrument voor EU-burgers – met wereldwijde gevolgen. Censuur in naam van de democratie = Orwelliaans.”

En hij heeft een punt.

De DSA verplicht grote platforms zoals X, YouTube en Facebook om zogenaamd “illegale” content razendsnel te verwijderen, op straffe van torenhoge boetes – tot wel 6% van hun wereldwijde omzet. Maar wie bepaalt wat illegaal is? Dat hoeft niet eens de EU als geheel te zijn: alles wat in één EU-lidstaat verboden is, kan wereldwijd worden gecensureerd.

Met andere woorden: een vage of overdreven strenge wet in een klein EU-land kan bepalen wat Amerikanen, Japanners of Nederlanders nog online mogen zeggen. Absurd, maar precies dat maakt de DSA mogelijk.

We hebben dit al eerder gezien. Tijdens de coronacrisis werden kritische geluiden en wetenschappelijke discussies vaak monddood gemaakt. Overheden verspreidden zelf desinformatie, maar lieten controversiële meningen verdwijnen. De DSA legt dit model nu vast in wetgeving.

Met de komst van zogenaamde “vertrouwde flaggers” – meestal door overheden gefinancierde NGO’s – krijgt een kleine, vaak ideologisch gekleurde elite de macht om berichten en video’s te laten verwijderen. Onder het mom van “desinformatie” of “haat” verdwijnt het debat.

Dit is geen puur Europese kwestie. Grote techplatforms hanteren vaak één wereldwijde standaard. Dus als Brussel beslist dat een onderwerp “te gevoelig” is, wordt die lijn overal doorgetrokken – óók in de VS, waar de vrijheid van meningsuiting juist grondwettelijk beschermd is.

Niet voor niets waarschuwt het Amerikaanse House Judiciary Committee dat de DSA een “buitenlandse censuurdreiging” vormt die ook Amerikanen direct treft schrijft Rob Roos.

Roos spreekt zelfs van een “EU-desinformatie-industrieel complex” en waarschuwt dat autoritaire regimes wereldwijd dit model zullen kopiëren. Als Brussel al bepaalt wat Europeanen mogen zeggen, waarom zouden China of Rusland het dan anders doen?

“Vrijheid van meningsuiting stopt niet bij de grenzen – en bedreigingen ervan ook niet,” aldus Roos.

De DSA is geen beschermer van de democratie, maar een gecentraliseerde censuurmachine die gevaarlijk veel macht naar Brussel trekt. Dit is geen Europese interne kwestie meer – het is een mondiale bedreiging van de vrije meningsuiting.

De waarschuwing van Rob Roos is dan ook glashelder: tijd om wakker te worden, voordat Brussel ons allemaal het zwijgen oplegt.