Commissarissen tarten volkswil: Spreidingswet moet blijven, tegen wens kiezers in

De verkiezingen waren een mokerslag voor het migratiebeleid van het oude kabinet. PVV, BBB en NSC scoorden juist omdat ze beloofden de migratiestroom in te dammen en de spreidingswet te dumpen. Wat doen de commissarissen? Ze beweren doodleuk dat de wet “juist goed werkt” en moet blijven. Sorry, sinds wanneer hebben benoemde bureaucraten zonder kiezersmandaat het recht om de politieke realiteit te negeren? Dit is pure arrogantie.

Laten we even duidelijk zijn: een commissaris van de Koning is geen volksvertegenwoordiger, maar een pion van het Rijk. Ze dienen de Haagse machine, niet de mensen in de dorpen en steden die dagelijks de gevolgen van massa-immigratie voelen. Hun pleidooi voor de spreidingswet laat zien waar hun loyaliteit ligt: bij het systeem, niet bij de burger. Het is een schande dat ze zich als morele scheidsrechters opwerpen terwijl ze zelf geen vinger uitsteken.

De commissarissen hebben het over “solidariteit”, maar wat ze echt bedoelen is dwang. Gemeenten die geen asielzoekers willen opvangen – vaak omdat ze al overbelast zijn of omdat er geen draagvlak is – worden met bestuurlijke chantage in het gareel gedwongen. Dit is geen samenwerking, dit is dictatuur met een glimlach. Het ondermijnt de lokale democratie en maakt van “spreiding” een vies woord.

Als het draagvlak voor migratie kraakt, zou je verwachten dat bestuurders even pas op de plaats maken. Maar nee, deze commissarissen kiezen voor de oude reflex: doordrukken, wegkijken en gemeenten die protesteren een moreel schuldgevoel aanpraten. Hun claim dat het schrappen van de spreidingswet “problemen vergroot” is een zwaktebod om het eigen falende migratiebeleid te verhullen. Trap er niet in.

Het is makkelijk praten over “solidariteit” als je zelf in een villawijk woont, ver weg van de overbelaste wijken of krimpdorpen waar asielzoekers worden gedropt. Deze commissarissen voelen de spanningen, de druk op zorg, onderwijs en veiligheid niet aan den lijve. Toch menen ze namens ons allemaal te spreken. Dat is geen solidariteit, dat is schijnheiligheid van de bovenste plank.

De oproep van de commissarissen is een klap in het gezicht van de kiezer. Het regeerakkoord is duidelijk, de volkswil is helder: de spreidingswet moet weg. Dat benoemde bestuurders dan toch pleiten voor behoud, toont hoe losgezongen ze zijn van de realiteit. Dit is niet alleen een aanval op de democratie, het is een oproep om het bestuurlijke systeem op de schop te nemen. Luister naar het volk, niet naar het partijkartel!