Duitse rechter dwingt regering tot toelating Afghanen – ondanks misbruik en verzet

Dat programma werd destijds opgetuigd door een links kabinet, zogenaamd bedoeld voor “risicogroepen” en oud-medewerkers van de Duitse troepen. Inmiddels is duidelijk: het systeem is op grote schaal misbruikt, met valse documenten en verzonnen verhalen. Maar toch – zegt de rechter – moeten die beloftes worden nagekomen. Zelfs als ze allang zijn ingehaald door de realiteit.

Minister van Buitenlandse Zaken Johann Wadephul (CDU) laat weten dat de uitspraak “juridisch bindend” is. Maar wat betekent dat precies? Dat een activistische rechterlijke macht beleid kan blijven opleggen dat het volk nadrukkelijk heeft afgewezen?

De huidige Duitse regering onder bondskanselier Friedrich Merz (CDU) had dit programma bewust bevroren, juist om de migratiedruk te verminderen en de controle terug te krijgen. De rechter fluit het kabinet nu terug – niet op basis van veiligheid, niet op basis van actualiteit, maar op basis van oude politieke beloften van een vorige regering.

En wie betaalt de prijs? Juist: de gewone Duitser. De belastingbetaler. De burgers van dorpen waar straks weer ‘opvanglocaties’ uit de lucht komen vallen.

Dat het herplaatsingsprogramma inmiddels een gatenkaas vol fraude en misbruik is geworden, blijkt uit interne rapporten van de Duitse overheid. Tienduizenden migranten kwamen binnen met verzonnen verhalen, en ondanks strenge screening bleken talloze documenten vals of oncontroleerbaar.

Toch zegt de rechter: afspraken zijn afspraken. De absurde juridische logica? Een belofte uit 2023 geldt als bindend, zelfs als de omstandigheden drastisch veranderd zijn en het beleid inmiddels totaal is omgegooid. Dit is niet de rechtsstaat in actie – dit is juridisch fundamentalisme zonder gezond verstand.

De timing van de uitspraak kon niet wranger zijn. Terwijl het kabinet-Merz probeert het migratiebeleid strenger te maken, wordt het nu door de rechterlijke macht opnieuw ondergraven. Het regeerakkoord tussen CDU en SPD zegt glashelder: stoppen met hervestigingsprogramma’s. Maar die boodschap komt niet aan in de rechtbank.

Bovendien is de maatschappelijke weerstand tegen Afghaanse instroom fors toegenomen, mede door meerdere geruchtmakende strafzaken waarin Afghaanse asielzoekers betrokken waren bij verkrachtingen, mesaanvallen en geweld tegen politieagenten. Wat zegt het over de democratische legitimiteit van zo'n uitspraak als de bevolking dit beleid overduidelijk niet wil?

Wat er in Duitsland gebeurt, is geen incident. Het is een voorbode. Ook in Nederland proberen rechters en migratieadvocaten via oude regelingen, Europese verdragen en activistische interpretaties de poorten open te houden – tegen de wil van de kiezer in.

Elke belofte, elke regeling, elk visumbeleid van linkse regeringen wordt als juridisch cement behandeld, ook al stort het bouwwerk inmiddels in elkaar. Democratie wordt zo buitenspel gezet, en soevereiniteit wordt ingeruild voor blind juridisme.

Daarom moet dit vonnis ook in Nederland de alarmbellen doen rinkelen. Willen wij echt dat onze rechtsstaat verandert in een onverkozen beleidsgenerator, waarin oude migratiebeloften heilig zijn en de nationale veiligheid irrelevant?