Ongelooflijk: gemeente bezuinigt op burgers, maar vangt asielzoekers voor extra inkomsten

De stad heeft een gat van 15 miljoen euro per jaar te dichten. En hoe wordt dat opgelost? Door de ozb te verhogen, de afvalstoffenheffing op te schroeven, trouwen en begraven duurder te maken, en het onderhoud van groen te schrappen. Maar... hé, er komt extra geld binnen via het gemeentefonds omdat het azc bewoners registreert als Dordtenaren. Dus dát wordt ingezet om de bezuiniging op speeltoestellen iets te verzachten.

Is dit het Nederland waarin we willen leven? Een land waar je voor je huwelijk moet kromliggen, maar waar de opvang van asielzoekers als financiële meevaller wordt gepresenteerd?

VVD’er Rolin den Heijer is er zelfs trots op: door het azc aan de Burgemeester Van der Dussenstraat komen er “tonnen per jaar” extra binnen. Dat geld kan dan mooi naar wat speeltoestellen, zodat niet direct een kwart van het kindergeluk in de wijk verdwijnt.

Maar waar komt dit geld eigenlijk vandaan? Uit het gemeentefonds. Ofwel: van ons allemaal. Nederlandse belastingbetalers betalen dus via een omweg mee aan het financieel overeind houden van gemeenten... door nóg meer asielopvang te faciliteren.

Het wordt nog gekker: dat geld is er nog niet eens. Wethouder Wim van der Kruijff noemt de dekking “zacht”. En terecht: het is gebaseerd op verwachte inkomsten. En je weet hoe dat gaat bij dit soort ramingen – die vallen altijd tegen, behalve als het om de kosten voor de burger gaat. Die vallen namelijk altijd hóger uit.

De Drechthopper – speciaal vervoer voor minder mobiele mensen – wordt afgeschaald. Scootmobielgebruikers dreigden volledig te worden uitgesloten. Pas na protest van het CDA komt er een “onderzoek” naar een mogelijke regeling. En dat terwijl de gemeente wél tonnen denkt op te strijken door een asielcentrum te openen.

Ouderen mogen dus wachten in de regen op hun scootmobiel. Kinderen krijgen minder speelplekken. Het groen in de stad verslonst. Maar asielzoekers brengen geld in het laatje – dus de rode loper wordt uitgerold.

Zo verandert Dordrecht langzaam maar zeker in een stad die niet haar eigen inwoners centraal stelt, maar haar begroting probeert te redden via Haagse regelingen voor migratie.

Je zou denken dat een gemeentebestuur pal zou staan voor haar eigen inwoners. Dat bezuinigingen pijn doen – maar eerlijk verdeeld worden. Niets is minder waar. In Dordrecht wordt de rekensom andersom gemaakt: hoeveel asielzoekers moeten we huisvesten om het financiële gat te dichten?

En wie betaalt de prijs? De gewone Dordtenaar. Die mag méér betalen. Mínder terugkrijgen. En stilletjes toekijken hoe de stad verandert in een verdienmodel voor de asielindustrie.