Schandalige situatie in België dwingt Nederland tot opvang alleenstaande mannelijke asielzoekers

Binnen de Europese Dublinverordening geldt een simpel principe: het land waar een asielzoeker als eerste aankomt, behandelt de asielaanvraag. Lidstaten vertrouwen erop dat elkaar mensenrechten respecteren en asielzoekers op zijn minst een bed, bad en brood kunnen bieden.

Want wat blijkt? Alleenstaande mannelijke asielzoekers lopen in België een serieus risico om regelrecht op straat te belanden. Geen opvang, geen hulp, geen bescherming. Belgische autoriteiten beloven beterschap, maar maken niets waar. De opvangcapaciteit blijft hopeloos tekortschieten, rechterlijke uitspraken worden aan de laars gelapt, dwangsommen worden niet betaald, en de rechtsbescherming is een farce. Dit is geen incident meer, dit is structureel falen.

De Raad van State spreekt klare taal: door de aanhoudende tekortkomingen is er sprake van systeemfalen. Het interstatelijk vertrouwensbeginsel, de afspraak dat EU-landen elkaar kunnen vertrouwen op het vlak van mensenrechten, geldt hier niet meer. België heeft het verknoeid. Dus moet Nederland, dat zich wél aan de regels houdt, de puinhopen opruimen.

We worden gedwongen om asielaanvragen te behandelen van mensen die volgens Europese afspraken gewoon in België thuishoren. Niet omdat wij ze per se willen opvangen, maar omdat België zijn internationale verantwoordelijkheden verzaakt.

De uitspraak betekent dat Nederland nu zelf moet zorgen voor opvang, begeleiding en behandeling van deze asielzoekers. Dat terwijl ons eigen asielsysteem al onder druk staat. We proberen de instroom beheersbaar te houden maar opvanglocaties zijn overvol. De rechtsstaat verplicht ons nu tot actie, omdat onze zuiderburen hun plicht verzaken.

Het Europese Dublinsysteem is alleen houdbaar als landen hun deel doen. België doet dat niet, en Nederland betaalt de prijs. Dit soort situaties ondermijnt niet alleen de samenwerking, maar ook het draagvlak onder de bevolking. Burgers zien dat de EU niet functioneert als landen wegkijken en anderen de rotzooi mogen opruimen.