Syrische asielzoeker weigert flat in Leiden: “Eén trap te veel!”

Als je dacht dat je alles gehoord had, komt dit verhaal je oren uit. Een Syrische asielzoeker, Zeyad M., slaat een portiekflat in Leiden af omdat hij – schrik niet – één trap te veel moet beklimmen. En in Katwijk zit een andere vluchteling in het AZC te mokken, weigerend te verhuizen naar een woning in Leiden vanwege zogenaamde “gezondheidsproblemen”. Het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) heeft er genoeg van en sleept die laatste voor de rechter met een kort geding om hem uit het centrum te knikkeren. Dit is de ondankbaarheid waar Nederlanders misselijk van worden.

Laten we bij Zeyad M. beginnen. Hij en zijn gezin kregen een verblijfsvergunning van toenmalig staatssecretaris Eric van der Burg wegens “schrijnende omstandigheden”. Klinkt zielig, toch? Maar het verhaal krijgt een bittere nasmaak. Het stel scheidt, de vrouw vertrekt naar een eigen woning, en Zeyad blijft achter in het AZC in Katwijk. Het COA regelt een portiekflat in Leiden voor hem – een woning, nota bene, in een land waar de woningnood torenhoog is. Maar meneer zegt nee. Waarom? De flat heeft zeventien treden naar de voordeur en nog eens veertien naar het toilet. Volgens een medisch rapport kan hij “maximaal zestien treden” aan vanwege astma, rugklachten en hartproblemen. Eén trede te veel, en dus blijft hij zitten waar hij zit. Ongelofelijk.

Het COA pikt dit niet en vindt de weigering onterecht. Ze hebben een kort geding aangespannen om Zeyad uit het AZC in Katwijk te krijgen. Hij is in beroep gegaan, en de bestuursrechter doet op 24 december uitspraak. Ondertussen zit een andere asielzoeker in Katwijk ook dwars, weigerend naar Leiden te verkassen vanwege “gezondheidsproblemen”. Welke precies? Dat blijft vaag, maar het COA is het zat en wil ook hem eruit. En terecht. Nederland biedt deze mensen veiligheid, een verblijfsvergunning en zelfs een woning, maar dat is blijkbaar niet genoeg. Een trapje te veel of een vage kwaal, en ze blijven liever in het AZC hangen, terwijl Nederlanders jaren op een huis wachten.

Dit is precies het soort ondankbaarheid dat het bloed onder je nagels vandaan haalt. Terwijl de zorg kraakt, de belastingen stijgen en de gewone Nederlander zich blauw betaalt, krijgen asielzoekers alles op een presenteerblaadje. Een flat in Leiden? Te veel gedoe. Een huis aangeboden? Ach, ik ben “ziek”. Dit is geen integratie, dit is profiteren. En het COA, dat al jaren kampt met overvolle centra, moet nu juridische gevechten aangaan om deze lieden aan te pakken. Het wordt tijd dat Nederland stopt met het pamperen van dit soort figuren. Geen woning willen? Prima, maar dan ook geen verblijf.