Jan Dijkgraaf fileert John de Mol: morele ondergrens bestaat niet meer

Maar John de Mol? Die zet die grens keer op keer opzij als er maar voldoende kijkers tegenover staan.

Dijkgraaf schetst met vileine, bijna zwarte humor wat voor tv-formaten hij níet wil zien: realityshows over failliete gezinnen die hondenpoep eten, terminaal zieken die strijden om likes, exen opgesloten in een Big Brother-huis of zelfs het opgraven van opa en oma voor een morbide gokspel.

De boodschap is duidelijk: sommige ideeën zijn zó smakeloos dat ze zelfs voor de meest doorgewinterde tv-makers ondenkbaar zouden moeten zijn.

En toch – zegt Dijkgraaf – is er blijkbaar wél ruimte voor nog een seizoen Massa is Kassa.

Daar zit de kern van Dijkgraafs punt: hoe kun je als zenderbaas het morele fatsoen claimen om bepaalde formats nooit te overwegen, maar intussen wél doodleuk doorgaan met het uitzenden van een realityshow rond iemand die is veroordeeld voor fraude, beschuldigd wordt van mishandeling, en door meerdere gemeenten zijn vergunningen kwijt is geraakt vanwege ernstige misstanden?

Voor Dijkgraaf is dat het ultieme bewijs dat er geen morele ondergrens meer bestaat bij Talpa.

Het maakt niet uit hoe groot de lijst van beschuldigingen of bewezen feiten is – zolang een programma maar scoort, gaat het door. John de Mol kiest voor kijkcijfers, niet voor principes.

Dijkgraaf stelt die keuze op een rijtje naast zijn fictieve, absurde format-ideeën. Het effect is dodelijk: wie daar als lezer doorheen prikt, ziet dat het verschil tussen die verzonnen wansmaak en Massa is Kassa eigenlijk alleen in het productiebudget zit.