Van wachtgeld naar NPO-baantje: Lucille Werner strijkt opnieuw belastinggeld op

Wat dit inhoudt? Een mooi baantje waar je geen meetbare resultaten hoeft te halen, maar wel prima verdient. Uiteraard betaald uit belastinggeld. Dit is kartelpolitiek in optima forma: eerst een politieke carrière zonder enig tastbaar resultaat, dan jarenlang wachtgeld trekken, en vervolgens via je oude netwerk een comfortabele functie bij de NPO.

De belastingbetaler draait er opnieuw voor op.

Werner zat namens het CDA in de Tweede Kamer, maar maakte nooit het verschil. Na haar vertrek streek ze jarenlang wachtgeld op – een van de meest misbruikte regelingen in Den Haag. En nu is ze terug bij AvroTros, waar oud-collega’s speciaal voor haar een nieuwe functie hebben bedacht.

Ze moet zorgen voor “meer representatie” op tv, want volgens haar zijn er te weinig mensen met een handicap zichtbaar. Ze noemt het “bizar” dat twee miljoen Nederlanders met een beperking nauwelijks op televisie voorkomen. Daarom moet er een hele structuur worden gebouwd om “inclusie” af te dwingen.

Kritiek dat dit weer een woke-schnabbel is, wuift ze weg. “Het gaat om rechtvaardigheid en basisrechten,” zegt ze. Dat klinkt prachtig, maar iedereen ziet wat er echt gebeurt: een voormalig politica die opnieuw binnenloopt dankzij het kartel.

Dit verhaal staat niet op zichzelf. De publieke omroep is al jaren een opvanghuis voor uitgerangeerde politici en hun vriendjes. Functies met vage titels, gebaseerd op modewoorden als diversiteit, inclusie en duurzaamheid.

Het zijn banen zonder concrete doelen, zonder druk van de markt, zonder enige vorm van verantwoording. En ze worden altijd gecreëerd voor mensen uit het netwerk. Zo houdt het kartel zichzelf in stand: politici wisselen het pluche van de Kamer moeiteloos in voor gesubsidieerde baantjes bij de NPO of semi-overheid.

Voor gewone Nederlanders geldt dit niet. Die moeten solliciteren, concurreren en zich bewijzen. Voor kartelleden geldt maar één regel: je valt nooit buiten de boot.

Diversiteit en inclusie klinken nobel, maar zijn in werkelijkheid een verdienmodel voor bestuurders en politici. Er worden commissies opgetuigd, directeuren benoemd en beleid gemaakt – maar intussen verandert er weinig.

Het zijn banen die niks oplossen, maar wél geld kosten. Geld dat niet naar programma’s gaat die mensen echt willen zien. Geld dat niet naar lagere belastingen of betere zorg gaat. Nee, het gaat naar vergaderingen, beleidsnota’s en netwerken.

Werner zegt dat ze “een beweging op gang wil brengen.” Maar in werkelijkheid zet ze vooral zichzelf weer stevig in het zadel.

Lucille Werner is geen uitzondering. Het is heel normaal voor kartelpolitici om via wachtgeld, commissies of de publieke sector jarenlang te blijven cashen. Het is een systeem dat zichzelf in stand houdt.

En de NPO is keer op keer onderdeel van dit systeem. Niet een neutrale omroep die er is voor het volk, maar een kartel-instituut dat oud-politici opvangt en hen een comfortabel baantje biedt.

Het volk betaalt. Het kartel profiteert. Dat is de harde realiteit. Terwijl gezinnen nauwelijks hun energierekening kunnen betalen, terwijl jongeren geen huis vinden, schuiven ex-politici elkaar baantjes toe bij de NPO.

Lucille Werner is daar het zoveelste voorbeeld van. En zolang het systeem niet verandert, zal dit eindeloos doorgaan. Nederland verdient beter dan dit kartel van zelfverrijking en vriendjespolitiek.