Victor Vlam fileert Rode Lijn-demonstranten: “Narcisten zonder zelfreflectie”

Die uitspraak sloeg in als een bom, maar hij raakte precies de kern. Want laten we eerlijk zijn: deze zogeheten ‘Rode Lijn-demonstranten’ lijken vooral bezig met zichzelf. Ze schreeuwen over vrede, rechtvaardigheid en solidariteit, maar ondertussen zien ze niet het eigen verval van hun samenleving.

Vlam wees er fijntjes op dat deze mensen zogenaamd de wereld willen verbeteren, maar geen enkel oog hebben voor wat er om de hoek gebeurt: verwaarloosde ouderen, uitgeholde zorg, onveiligheid op straat. “Als al deze mensen twee uur vrijwilligerswerk zouden doen in een bejaardentehuis,” zei hij, “dan zouden ze écht verschil maken.”

Een pijnlijke waarheid. Maar een waarheid die in Nederland nog maar zelden hardop wordt uitgesproken.

Wat Vlam benoemt, is niet alleen hypocrisie - het is een hele cultuur van morele zelfverheffing. De Rode Lijn is niet zomaar een protest; het is een identiteitsproject. Een manier voor linkse Nederlanders om te laten zien hoe ‘goed’ ze zijn, zonder iets wezenlijks bij te dragen.

De spandoeken, de slogans, de selfies: het gaat niet om Israël of Gaza, het gaat om henzelf. Wie meedoet, hoort bij de “deugende elite” die zich moreel boven de rest verheven voelt. Dat verklaart ook waarom er geen ruimte is voor nuance, voor dialoog of voor feiten. Wie niet meedoet, is meteen een “fascist”, een “extreemrechtse troll” of erger.

Het is morele superioriteit als vorm van narcisme - precies wat Vlam benoemde.

Wie goed kijkt naar de beelden van gisteren, ziet het meteen: een perfect geregisseerde massa, met persvriendelijke leuzen en keurige camera-hoeken. Een demonstratie als mediaproduct, niet als burgerprotest. En de publieke omroep? Die slikte het allemaal als zoete koek - alsof het om een spontane volksbeweging ging, in plaats van een zorgvuldig opgezet spektakelstuk.

De Rode Lijn laat zien wat er mis is met Nederland anno 2025: we leven in een samenleving van symbolen, niet van daden. De linkse elite demonstreert liever voor de camera dan dat ze iets oplost. Het is allemaal emotie, allemaal performance - zonder inhoud, zonder effect.

Vlam durfde dat te zeggen, en precies daarom is zijn uitspraak zo krachtig.

Wat vooral wringt, is dat de demonstranten niet alleen blind zijn voor hun eigen hypocrisie, maar ook voor de morele chantage die ze bedrijven. Ze claimen compassie, maar gebruiken die compassie om anderen de mond te snoeren. Ze spreken van vrede, maar verspreiden haat richting iedereen die Israël niet volledig veroordeelt.

Het is de omkering van waarden: slachtofferschap als moreel wapen. En in dat opzicht had Vlam opnieuw gelijk - het is narcisme, verpakt als empathie.

In een land waar de publieke opinie wordt gedomineerd door linkse sentimenten, zijn dit soort uitspraken verfrissend. Eindelijk iemand die zegt wat velen voelen, maar niet durven uitspreken. Nederland snakt naar mensen die het masker van de linkse moraal durven aftrekken en de werkelijkheid benoemen zoals die is.

Victor Vlam deed dat gisteren. En daarom verdient hij niet alleen applaus, maar navolging.