Zomergasten met Özcan Akyol flopt: kijkers massaal afgehaakt bij zelfverheerlijkende deuger

Want wie wil er in vredesnaam op zondagavond drie uur lang kijken naar het opgeblazen ego van een man die al jarenlang als spreekbuis van het moraalridderkartel fungeert? Akyol presenteert zich graag als de onafhankelijke, tegendraadse denker, maar ondertussen doet hij precies wat zijn opdrachtgevers willen horen. Dat is geen moed, dat is gehoorzaamheid – met een dik mediacontract erachter.

De aflevering begon zoals je kon verwachten: veel borstklopperij, veel intellectueel gespin, weinig echte inhoud. Akyol liet zijn gebruikelijke trukendoos zien: pseudo-diepzinnige overdenkingen, afgewisseld met ijdele monologen over zijn “struggles” en hoe misunderstood hij zogenaamd is. Hij deed zelfs een poging om zijn band met presentatrice Griet Op de Beeck te verheffen tot iets “persoonlijks” – maar alles voelde aan als één groot opgezet spel.

Op sociale media was het oordeel genadeloos. Cynische reacties, spot en afkeer stroomden binnen. Kijkers doorzagen het toneelstukje feilloos. Een voorbeeld: “Ik vind jou razendinteressant, ik hoop dat dat wederzijds is,” zei Akyol tegen zijn interviewer – een zin die alles zegt over zijn zelfbeeld.

Maar dat is precies het probleem: Eus denkt écht dat hij boven de rest van Nederland zweeft. Een soort verheven denker die het volk moet opvoeden. Terwijl in werkelijkheid niemand op hem zit te wachten.

Ooit was Zomergasten een programma dat écht iets probeerde. Dat gasten uitnodigde met visie, karakter, en iets nieuws te vertellen. Maar nu? Het is verworden tot een intern feestje voor deugend Hilversum. Voor mensen die elkaar in talkshows interviewen, in elkaars podcasts opduiken en elkaar prijzen op literaire avonden – allemaal op kosten van de belastingbetaler.

Deze aflevering bewees dat pijnlijk. Akyol en Op de Beeck kenden elkaar al van eerdere interviews. De sfeer? Oprechte journalistiek was ver te zoeken – het voelde als een gezellige borrel met de camera erbij. En dan zijn ze verbaasd dat mensen wegzappen? Nederland prikt er dwars doorheen.

Terwijl Akyol zijn verhaaltje afstak, kozen bijna 1,4 miljoen Nederlanders voor de EK-finale vrouwenvoetbal. En terecht. Want liever een echte wedstrijd met inzet, spanning en karakter dan drie uur lang luisteren naar een zelfingenomen columnist die denkt dat hij ons iets nieuws vertelt – terwijl hij al jaren dezelfde deugpraatjes herhaalt in elke krant, elke talkshow en elk radiofragment waar hij in mag aanschuiven.

Zomergasten met Özcan Akyol was een farce. Een zelfverheerlijkend spektakel voor een publiek dat er niet is. De kijker is klaar met Eus, klaar met het kartel, klaar met de schijnwereld van Hilversum. En dat blijkt uit de cijfers – zwart op wit. Nederland wil geen moralistische toneelstukjes meer. Nederland wil waarheid, lef en visie. Geen Eus.