Amnesty noemt blokkade Gaza ‘genocide in actie’ – maar hoe geloofwaardig is hun selectieve verontwaardiging?

Maar wie de verklaringen van Amnesty nauwkeurig leest, ziet opnieuw een opvallend patroon van selectiviteit, stiltes en eenzijdigheid.

De term “genocide” is een zware aanklacht — juridisch én moreel. Volgens Amnesty is de Israëlische blokkade niet zomaar een gevolg van militaire strijd, maar een doelbewuste handeling om de “fysieke vernietiging van Palestijnen in Gaza” teweeg te brengen.

Deze bewering baseert Amnesty onder meer op interviews met ontheemde Palestijnen in Gaza-Stad en Beit Lahia. De verhalen zijn inderdaad schrijnend: kinderen zonder voedsel, gezinnen zonder onderdak, en complete hulpverleningssystemen die ingestort zijn.

Tegelijkertijd is het opvallend dat Amnesty volledig voorbijgaat aan het feit dat Hamas — een erkende terreurorganisatie — bewust strijd voert vanuit burgergebieden, ziekenhuizen gebruikt voor militaire doeleinden en zelf keer op keer hulpgoederen onderschept of plundert. Dat Hamas daarbij ook hulpverlening frustreert, komt in het rapport nauwelijks aan bod.

Israël beweert dat het de blokkade inzet om Hamas af te snijden van wapens, munitie en bevoorrading, en stelt dat het niet de bedoeling is de burgerbevolking te treffen. Uiteraard is dat verdedigbaar slechts gedeeltelijk: de beelden van uitgehongerde gezinnen en kapotgeschoten infrastructuur spreken voor zich.

Maar ook geldt: een volk onderdrukken en uithongeren is één ding, maar burgerlevens gebruiken als menselijk schild, zoals Hamas structureel doet, is eveneens crimineel.

Toch blijft Amnesty in haar communicatie selectief kritisch. Hamas komt er wederom nauwelijks in voor als actor van belang, laat staan als mede-verantwoordelijke voor de ellende. En dat maakt hun rapport, hoe schrijnend ook, niet volledig betrouwbaar.

Niet alleen Amnesty spreekt zich uit. Ook Oxfam, Save the Children en de Norwegian Refugee Council waarschuwen dat duizenden mensen in Gaza binnen enkele weken van de honger dreigen te sterven als er geen directe hulp wordt toegelaten.

De blokkade is dus een reëel humanitair probleem — dat staat buiten kijf. Maar het volledig moraliseren van één partij en het negeren van de daden van een openlijk genocidale organisatie als Hamas ondermijnt het gezag van de mensenrechtenbeweging zelf.

Israël voert een militair conflict tegen een terreurgroep die zijn burgers misbruikt, ziekenhuizen verandert in bunkers en hulpgoederen onderschept. Dat is verschrikkelijk — maar dat maakt Amnesty’s eenzijdige focus op Israël niet gerechtvaardigd.

Als je de term “genocide” gebruikt, dan moet je die rechtvaardigen met een compleet verhaal. Niet alleen met slachtofferschap, hoe aangrijpend ook, maar ook met het benoemen van de daden van Hamas, dat openlijk uit is op de vernietiging van Israël en tegelijk zijn eigen bevolking gijzelt.

De burgers in Gaza verdienen vrede, hulp en hoop. Maar zolang hun leiders raketten verkiezen boven rijstzakken, blijft dat onbereikbaar — en dát mag Amnesty niet blijven negeren.