-Dr. Gert Jan Mulder- De Nare Kale - en de omroep Onbeperkt Vernederen

Opinie•17 nov , 19:15

De Nare Kale was geen man. Hij was een atmosfeer. Een luchtvervuiling. Een soort toxische mengvorm tussen een gefrustreerde bureaucratische veldheer en een stoffige archiefkast die tot leven was gekomen - maar dan zonder de charme. Hij was 71 jaar oud, kaal alsof zijn hoofd ooit uit protest alle haren had laten emigreren, en hij geloofde werkelijk dat de aarde om hem draaide. Niet figuurlijk. Nee, hij was ervan overtuigd dat de zon, de maan en het Mediapark elke dag opstartten omdat hij daar zijn trillende onderlip voor had geofferd.

Wanneer hij ’s ochtends binnenkwam bij Omroep Onbeperkt Vernederen, trok er altijd een ijzige schokgolf door het gebouw. De deur vloog open, zijn kin beefde als een gewonde kolibrie, en zijn eerste woorden bestonden doorgaans uit een mengsel van spuug, frustratie en misplaatste autoriteit. Hij had niet eens woorden nodig - zijn aanwezigheid was al genoeg om stagiaires spontaan te laten hyperventileren. De Nare Kale sprak nooit mét mensen; hij sprak dóór ze heen, alsof hij hoopte dat hun ruggengraat zou oplossen van pure angst.

Hij was een micromanager van mythische proporties. Hij controleerde lettertypes, camerabewegingen, koffietemperatuur, veters van medewerkers, en zelfs de manier waarop iemand dacht. Hij wees ooit iemand streng terecht omdat die “te zelfstandig keek”. Zijn visie op leiderschap was simpel: anderen moesten ophouden te bestaan, zodat hij niet gestoord werd in zijn almachtige zelfbeeld. Als iemand een idee had, werd dat onmiddellijk gezien als een persoonlijke aanval. Brainstormsessies eindigden dan ook vaak in een soort collectieve hersenverlamming, omdat niemand het risico wilde nemen dat de trillende onderlip in overdrive zou gaan.

Lees ook

Die lip, die beruchte lip, was berucht in het hele gebouw. Wanneer hij boos werd - en dat was ongeveer even zeldzaam als een zandkorrel op het strand - begon dat stukje huid te pulseren alsof er een klein, kwaadaardig motortje in zat. Eerst zachtjes, zoals een koelkast die aanslaat. Dan harder, tot het ritme de muren deed trillen. De medewerkers noemden het stilzwijgend “de Onderlip Apocalyps”, en iedereen wist: als de lip begon, moest je dekking zoeken. Zijn spuug had in de loop der jaren waarschijnlijk meer hardware beschadigd dan de jaarlijkse schoonmaakploeg kon bijbenen.

Hij vond zichzelf een martelaar, een held, een genie dat niet begrepen werd door het plebs om hem heen. Hij sprak vaak over “het grote offer dat hij bracht voor de omroep”, terwijl hij eigenlijk alleen maar chaos creëerde. Hij zag kritiek als verraad, vragen als opstand, en rust als sabotage. Wanneer iemand per ongeluk dacht - écht dacht - dan lag die persoon er de volgende dag uit. Of werd overgeplaatst naar een donkere kelder om kabels te sorteren “tot hij weer loyaal kon kijken”. Niemand wist wat loyaal kijken precies inhield, maar iedereen wist dat het veiliger was om gewoon helemaal niet te kijken.

Op een dag ging het mis. Of juist goed, afhankelijk van het perspectief. De Nare Kale stormde binnen met een lip die al op trilstand 7 stond. Hij wilde weer iemand kapotmaken die een komma verkeerd had gezet of te veel creativiteit had gebruikt. Hij haalde diep adem, klaar voor een nieuwe vulkaanuitbarsting van spuug en venijn, maar toen zag hij iets huiveringwekkends: niemand keek meer bang. Geen verstijfde schouders, geen wegkijkende ogen, geen onderdrukte paniekzuchten. Een stagiaire dronk zelfs demonstratief een slok koffie. Een ander bladerde nonchalant door een draaiboek. Iemand anders typte rustig verder. Het was alsof het personeel collectief had besloten dat de tiran geen tiran meer was - maar een slechte grap die te lang was blijven hangen.

Lees ook

Hij gooide zijn armen in de lucht, schreeuwde zijn traditionele: “JULLIE KUNNEN NIET ZONDER MIJ!”, maar het klonk als het gepiep van een verstopte bladblazer. Het resoneerde nergens. Het verpulverde op de grond. Het stierf. En in die stilte, die ondraaglijke, ondraaglijke stilte, brak zijn wereld doormidden. Hij was niet langer de keizer van zijn eigen fantasie. Hij was gewoon… niets. Een nare kale oude man met een trillende lip en een ego dat niet meer werkte.

Later die dag werd hij officieel op non-actief gesteld. Niet door een coup, niet door vijanden, niet door een complot - maar door iets veel pijnlijkers: iedereen was gewoon klaar met hem. De macht was verdampt. De angst was verdwenen. De onderlip Apocalyps had zijn laatste trilling gegeven.

En zo viel de Nare Kale. Niet van een troon, maar van zijn eigen waan. Niet door geweld, maar door vergetelheid. Niet als een tragische held, maar als de ultieme zielenpoot die hij altijd al was: een sukkel met macht die dacht dat macht een persoonlijkheid was.