Duitsland haalt in het geheim Palestijnen uit Gaza

Deze geheime actie wordt aangestuurd door het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken, onder leiding van CDU’er Johann Wadephul. De operatie vindt plaats met goedkeuring van Israëlische veiligheidsdiensten, maar voor de eigen bevolking houdt Duitsland de lippen stijf op elkaar. Op vragen van journalisten weigert het ministerie inhoudelijk te reageren. Geen cijfers. Geen namen. Geen voorwaarden. Geen duidelijkheid.

Volgens het Focus-rapport gaat het officieel om Palestijnen met een Duits paspoort. Maar dat is niet het hele verhaal. Ook hun directe familieleden mogen mee – en daarnaast Arabieren uit Gaza die “dringend medische hulp” nodig hebben. Met andere woorden: een ruime, vage en politiek correct geformuleerde selectie die de deur wagenwijd openzet voor een migratiestroom waarvan de schaal en risico’s onbekend zijn.

Het exacte aantal evacuees is “nog niet vastgesteld.” Een typisch bureaucratisch rookgordijn. Want als je iets niet vastlegt, hoef je er ook geen rekenschap over af te leggen.

Deze operatie is geen unicum. In april haalde de toenmalige links-groene regering al 28 Palestijnen op. En eerder evacueerde Duitsland zelfs ruim 36.000 Afghanen uit Pakistan – ondanks waarschuwingen van diplomaten dat er serieuze veiligheidsrisico’s aan verbonden waren.

Dat soort operaties zijn in het verleden maar al te vaak onbeheersbaar gebleken. Mensen kwamen binnen zonder duidelijke screening, zonder heldere achtergrondinformatie, en werden ondergebracht in Duitse steden en dorpen die al kreunen onder de druk van massamigratie.

Toch gaat de nieuwe Duitse regering – nota bene een coalitie van CDU/CSU en SPD, die in hun coalitieakkoord beloofden “opnameprogramma’s af te bouwen” – gewoon verder. In stilte. Tegen alle beloften in. Tegen de wil van de bevolking in.

Dit is geen incident. Dit is een bewuste strategie: politieke elites voeren migratiebeleid uit achter de rug van hun eigen bevolking om. Geen debat, geen openheid, geen mandaat. Maar wel de consequenties: sociale spanningen, toenemende onveiligheid, en een samenleving die steeds verder onder druk komt te staan.

Het feit dat deze operatie in stilte plaatsvindt, maakt het des te kwalijker. Want als het zo'n logische, humane beslissing was, waarom dan geheim? Waarom dan geen cijfers? Waarom dan geen open parlementair debat?

En waar zijn de vragen over veiligheidsscreening? Wat zijn de criteria? Worden de meegekomen familieleden gecontroleerd? Wat kost deze operatie? Hoeveel mensen zijn inmiddels al binnen?

Antwoorden blijven uit. Want deze operatie is niet bedoeld om helder beleid te voeren. Hij is bedoeld om ongezien beleid op te leggen. Een klassiek staaltje technocratisch bedrog.

Wat Duitsland nu doet, is slechts een voorproefje van wat Nederland en andere Europese landen te wachten staat. Politici hebben jarenlang toegegeven aan linkse framing dat elke migratie “humaan” is – en elke grens “onmenselijk”. En dus worden grenzen stelselmatig genegeerd of uitgehold, onder het mom van “hulp”, “noodzaak” en “internationale verplichtingen.”

Maar wat als die verplichtingen tegen de veiligheid van je eigen volk ingaan? Wat als die “dringend medische hulp” in de praktijk een vrijbrief is voor ongecontroleerde instroom uit conflictgebieden?

Er is maar één manier om die vragen te beantwoorden: met openheid, met debat, en met moed. Maar in plaats daarvan kiest Duitsland – en straks misschien ook Nederland – voor de geheime achterdeur. En wie daar iets van zegt, wordt weggezet als “xenofoob” of “populist”.