Duitsland sluit eindelijk de grenzen: jankende activisten woedend om einde aan opvangcircus

De NOS – predictably – huilt krokodillentranen. Het verhaal draait om Ali Tawakoli, een Afghaanse homo die, zoals zovelen, nu in Duitsland woont en daar activisme bedrijft. Natuurlijk gaat het weer over martelingen, zweepslagen, gruwelverhalen. De NOS weet dondersgoed: dat verkoopt, dat wekt medelijden, dat ondergraaft elk realistisch asielbeleid.

Maar hier is de harde waarheid: niemand in Duitsland heeft om deze mensen gevraagd. Ze hebben geen enkele band met het land. Ze hebben er niet gewerkt, niets bijgedragen, geen familiebanden, geen plichten. En toch wordt er verwacht dat de Duitse belastingbetaler opstaat, applaudisseert en betaalt.

En de nieuwe koers is helder. Er komen geen visums meer voor vreemdelingen zonder binding. Zelfs eerder gegeven toezeggingen worden kritisch heroverwogen. Want waarom zou een land als Duitsland verplicht zijn om duizenden onbekende buitenlanders op te nemen, simpelweg omdat ze zichzelf tot slachtoffer bestempelen?

CDU-parlementariër Alexander Throm zegt het zoals het is: “Wij zijn niet verantwoordelijk voor hen.” En daarmee slaat hij de spijker op de kop.

Het aantal asielaanvragen in Duitsland is nog altijd veel te hoog. Gemeenten kunnen het niet aan. De samenleving is murw. De bereidheid om “vluchtelingen” op te nemen is nog nooit zo klein geweest. En dat is logisch. Want gewone Duitsers zien wat er gebeurt: parallelle samenlevingen, geweld, overlast, islamisering, verloedering. En ondertussen mogen ze het allemaal betalen.

De roep om realistisch beleid groeit – en de opmars van de AfD is daar het levende bewijs van. Alleen met harde keuzes, met échte grenzen en met een einde aan de morele chantage kan het tij worden gekeerd. Dáárom doet de regering dit. Niet uit vreemdelingenhaat, maar uit gezond verstand.

De Afghanen in Pakistan, die al een jaar wachten op hun ticket naar het Europese paradijs, voelen nu nattigheid. Ze weten dat het loket aan het sluiten is. Hun tijdelijke verblijf in Pakistan loopt af – en nu ontstaat paniek. Niet omdat ze daadwerkelijk terug willen naar Afghanistan, maar omdat hun comfortabele eindbestemming in zicht dreigt te verdwijnen.

Ze stappen naar de rechter. Ze trekken media aan. Ze zetten mensenrechtenactivisten in. Alles om alsnog Europa binnen te glippen. Het is een bekende tactiek. En het werkt – vaak. Maar hopelijk niet meer.

Duitsland maakt nu de stap die ook Nederland al jaren had moeten zetten: de kraan dicht. Geen visums meer voor vreemden zonder directe binding. Geen opvang voor beroepsslachtoffers die hier alleen komen om te leven op kosten van de gemeenschap. En al helemaal geen plek voor ngo-activisten die zich inzetten voor de volgende lichting.

Dit is geen onmenselijkheid. Dit is bescherming van je eigen land, cultuur, toekomst en veiligheid.

Want zolang de NOS blijft janken, blijven wij de nuchtere realiteit laten zien. Zonder excuses. Zonder schuldgevoel. Gewoon zoals het is.