Einde aan bloedvergieten in Sweida?

De Druzen – vaak vergeten, zelden begrepen – hebben opnieuw bewezen wat ze al generaties lang doen: overleven. Tegen de stroom in. Tegen tirannie. Tegen geweld. Terwijl de wereld zwijgend toekeek hoe het Syrische regime met militiegeweld en standrechtelijke executies een bloedige campagne voerde tegen Sweida, hielden de Druzen stand.

Volgens berichten zijn bij de gevechten ruim 250 mensen om het leven gekomen. Standrechtelijke executies, burgerdoelen onder vuur, en een belegerde stad – het zijn geen incidenten, het is terreur. En hoewel ook aan druzische zijde geweld is gebruikt, is het overduidelijk wie hier de agressor was: het Syrische regime dat nog altijd geen enkel respect toont voor minderheden of burgerrechten.

In een opmerkelijke wending voerde Israël luchtaanvallen uit op doelen van het Syrische leger in Sweida en Damascus. Niet uit expansiedrift, maar uit solidariteit. Want Israël kent zijn Druzen. Het zijn loyale staatsburgers, dienend in het leger, verbonden met het land én met hun geloofsgenoten over de grens.

Israëlische Druzen hadden wekenlang druk uitgeoefend op hun regering om actie te ondernemen tegen het geweld in Syrië. En dat lukte. Wat de internationale gemeenschap niet durfde, deed Israël: militaire steun verlenen aan een bedreigde minderheid.

De grote vraag is natuurlijk: houdt dit staakt-het-vuren stand? Eerder deze week werd ook al een ‘deal’ gesloten, die binnen 24 uur in elkaar stortte. De Druzen – en terecht – vertrouwen Damascus niet. En zelfs binnen de gemeenschap klinkt verdeeldheid. De invloedrijke sjeik Hikmat al-Hijri riep zijn volgelingen op de wapenstilstand niet te steunen, vermoedelijk omdat hij – net als velen – vreest dat het slechts een pauze is vóór de volgende aanval.

En terwijl president Sharaa zijn gebruikelijke rhetoriek spuide – “we zullen jullie rechten beschermen” – verwees hij in één adem naar “externe krachten” die de Druzen zouden misleiden. Een duidelijke sneer naar Israël. Maar het zijn niet de buitenlandse machten die hier mensenrechten schenden – dat is het regime zelf.

Wat in Sweida gebeurt, is geen lokaal conflict. Het is het zoveelste hoofdstuk in een decennialange strijd van een trotse gemeenschap die telkens weer moet vechten voor haar voortbestaan – in Syrië, Libanon en daarbuiten. In een wereld die zich met gemak schrap zet voor Oekraïne, Gaza of Taiwan, worden de Druzen te vaak vergeten.

Dat moet stoppen.

De wereld moet zien wat hier gebeurt. Dat een vreedzame, loyale minderheid bruut wordt onderdrukt. Dat ze zich verdedigen. En dat ze – ondanks alles – nog steeds bereid zijn om de hand uit te steken naar dialoog en vrede.

De Druzen in Syrië zijn geen pionnen van Israël, Iran of Assad. Ze zijn geen militie, geen opstandelingenleger. Ze zijn burgers. Families. Gemeenschappen die al generaties lang hun geloof en cultuur verdedigen – vaak tegen enorme overmacht in.

Wat ze nodig hebben, is geen medelijden. Wat ze verdienen, is recht, veiligheid en zichtbaarheid. De wereld moet dit conflict niet laten verdwijnen in de plooien van de geopolitiek. Niet nog een vergeten volk. Niet nóg een verloren strijd.

Dit is het moment om naast hen te staan. Voor hun vrijheid. Voor hun veiligheid. Voor hun toekomst.