Israël geeft schieten op hulpzoekende Palestijnen toe: "tragische incidenten"

Dat dit überhaupt is gebeurd, is al een grove schending van elk besef van menselijkheid. Maar wat deze hele zaak ronduit walgelijk maakt, is de manier waarop het Israëlische leger en zijn apologeten het tijdenlang categorisch ontkenden, verdraaiden of verdoezelden.

De propaganda-machine draaide op volle toeren. Palestijnen die werden doodgeschoten bij voedselposten? Dat moest wel Hamas zijn. Of chaos. Of "eigen schuld, hadden ze maar niet buiten openingstijd moeten komen." Elk schot werd goedgepraat. Tot nu.

Nu blijkt dat niet alleen is geschoten, maar Israëlische soldaten zeggen zelfs dat er bewuste instructies waren om te vuren op mensen bij hulpposten. Zelfs als die geen directe dreiging vormden. En hoe wordt dit afgedaan door het Israëlische leger? “Tragische incidenten.”

En 'rechtse' opiniemakers? Die slikken het als zoete koek.

Volgens Hamas gaat het om minstens 549 doden, de VN noemt meer dan 400. En we hebben het dus niet over militaire doelen, maar over burgerlijke distributiepunten. Over plekken waar mensen – letterlijk – heen gingen om een zak meel of water te halen.

En die werden afgeschoten. Niet één keer. Maar meerdere keren. Volgens de Israëlische autoriteiten nu "per ongeluk," maar volgens militairen die er gediend hebben opzettelijk. Systematisch, zoals blijkt uit de onthullingen van de Israëlische krant Haaretz. Soldaten zeggen dat ze opdracht kregen om te schieten op alles wat na sluitingstijd of buiten de aangegeven route in de buurt van de hulppunten kwam. Eén reservist zegt het onomwonden: “Het verlies van een mensenleven betekent hier niets meer.”

Wat moeten we hier nog aan toevoegen?

Het Israëlische leger zegt nu: “Het was niet de bedoeling om burgers te raken.” Maar wat was dan wel de bedoeling, als je soldaten opdracht geeft om te schieten op mensen bij een voedselpunt? En waar waren deze excuses toen Israël maandenlang weigerde om ook maar een kruimel voedselhulp toe te laten in Gaza?

Deze zogenaamd "neutrale" hulppunten worden gerund door GHF, een Israëlisch-Amerikaanse organisatie die als enige toestemming kreeg van Israël om hulp te leveren. En terwijl de VN en andere hulporganisaties al maanden schreeuwen dat het niet genoeg is, dat mensen massaal sterven van de honger, schiet Israël mensen af die die hulp proberen te bereiken.

Wat voor land doet zoiets? En wat voor “bondgenoten” zijn wij, als we hier zwijgend naar blijven kijken?

Stel je even voor dat dit in Rusland gebeurde. Of China. Of door Iran. Hadden we dan ook zo berustend gedaan? Of hadden we sancties geëist, massale demonstraties gezien, en eindeloze Kamerdebatten gehad?

Maar dit is Israël, dus dan mag het. Dan mag je eerst alles ontkennen, vervolgens bekennen dat je ongewapende burgers bij hulpuitgiftepunten hebt neergeschoten, en dan afsluiten met “Het was niet de bedoeling.” En dan zijn er politici en commentatoren die het nog durven opnemen voor deze “bondgenoot”?

Het is een schande. En wie nu nog wegkijkt, maakt zich medeplichtig.

Israël zegt te willen leren van deze “tragische incidenten.” Maar het is geen incident als er instructies zijn om te schieten. Het is geen vergissing als je blijft volhouden dat het allemaal aan de Palestijnen ligt, terwijl je eigen soldaten toegeven dat mensenlevens niets meer waard zijn.

En dus is er maar één conclusie mogelijk:

– Er is hier iets fundamenteel mis.

– Dit is géén foutje.

– Dit is beleid.

En dat moet niet afgedaan worden met diplomatieke excuses, maar met internationale veroordeling, sancties, en een duidelijke grens: humanitaire hulp beschieten = rode lijn.

Geen “oeps”. Geen Apeldoorn bellen. Maar daden. Nu.