Syrische minderheden afgeslacht: jihadistisch bewind zaait dood en angst

Het resultaat? Een bloedbad. Minstens duizend doden in zeven dagen tijd, waaronder 262 Druzische burgers. 165 van hen zijn standrechtelijk geëxecuteerd. De rest werd vermoord in het straatgeweld. De lijken liggen op straat, ziekenhuizen zijn massagraven geworden, en honderdduizenden mensen zijn op de vlucht. Dit is het Syrië van 2025: geen vrij land, maar een jihadistisch spookrijk waar minderheden worden afgeslacht met religieuze ijver.

De Druzen — een religieuze minderheid met diepe wortels in het zuiden van Syrië — zijn het nieuwste doelwit van radicale moslimmilities. En dat komt niet uit de lucht vallen. De nieuwe machthebbers van Syrië, geleid door een man met een terreurverleden, beschouwen hen als "afvalligen". President al-Sharaa prees nota bene de Arabische stammen die het geweld ontketenden, terwijl hij de vermoorde Druzen de schuld gaf van hun eigen ondergang.

Een lijk dat zijn moordenaar bedankt — het is ongeveer dat niveau van morele verdorvenheid waar we nu mee te maken hebben.

De man die zich aan het Westen presenteert als ‘hervormer’, blijkt in de praktijk niets minder dan een wolf in schaapskleren. Zijn achterban bestaat uit jihadisten. Zijn leger pleegt massa-executies. Zijn woorden zijn hol, zijn daden doordrenkt van haat. Israëlisch minister van Buitenlandse Zaken Gideon Sa’ar noemde hem dan ook terecht een “jihadist in pak”.

Toch krijgt hij steun — of op z'n minst gedoogd gezag — van sommige Westerse krachten. Trump noemde hem zelfs een "knappe, stoere man". Knap? Stoer? Er liggen honderden kinderen dood in de straten van Sweida. Vrouwen zijn onthoofd. Hele dorpen zijn uitgebrand. Is dat stoer?

De verdeeldheid onder bondgenoten is pijnlijk zichtbaar. Israël bombardeert Syrische doelen om de eigen Druzische gemeenschap in bescherming te nemen. De VS, daarentegen, foetert op premier Netanyahu en roept op tot versterking van het centrale gezag — zelfs als dat gezag dus in handen is van een radicale islamist.

Het is een geopolitieke spagaat van ongekende proporties: Washington wil stabiliteit, Israël wil veiligheid. En intussen verliest de Syrische bevolking — en dan vooral de minderheden — elke hoop op bescherming.

In Nederland gingen zaterdag honderden Druzen de straat op. Voor het Vredespaleis in Den Haag vroegen ze aandacht voor de horror die zich voltrekt in hun thuisland. Met protestborden, bloedige foto's en rauwe wanhoop riepen ze om hulp. “De lijken liggen op straat,” schreeuwden familieleden. “Er is geen water, geen stroom, geen toekomst.”

De roep is duidelijk: het Westen moet wakker worden. Want als we blijven geloven dat de val van Assad automatisch vrede bracht, dan zijn we medeplichtig aan de nachtmerrie die zich nu voltrekt.

Het grote drama van Syrië is dat het land niet bevrijd werd, maar uitgeleverd. Waar het volk jarenlang zuchtte onder een meedogenloos seculier regime, worden ze nu letterlijk afgeslacht door jihadisten in regeringsuniform. Voor Koerden, Alawieten, christenen en Druzen is het nieuwe Syrië geen beloofde toekomst — het is een doodvonnis.

En laten we eerlijk zijn: dit is niet alleen een Syrisch drama. Dit is het voorspel van wat ons in Europa te wachten staat als we blijven wegkijken voor de ideologieën die dit soort regimes mogelijk maken. Radicale islam is geen cultureel verschil. Het is een existentiële bedreiging.

Laat ons daarom helder zijn: wie zwijgt over deze genocide, maakt zich schuldig aan moreel verraad. Het Westen moet kiezen. Niet tussen stabiliteit en chaos, maar tussen recht en onrecht, tussen beschaving en barbarij.

Het is tijd om op te staan voor de minderheden van Syrië — voordat er niets meer over is om voor te vechten.