Vader van Palestijnse terrorist: “Mijn grootste droom was vader worden van een martelaar”

“Mijn allergrootste wens in het leven was om vader te zijn van een shahid. Dat is het mooiste wat een ouder kan overkomen.”

Niet dat zijn zoon arts zou worden. Niet dat hij een gezin zou stichten. Niet dat hij iets zou opbouwen, creëren of bijdragen aan de samenleving. Nee — dat hij zichzelf zou opofferen voor een ideologie die moord verheerlijkt.

Dit fragment is schokkend, maar helaas geen incident. Het past in een bredere cultuur waarin geweld niet alleen wordt goedgepraat, maar verheerlijkt. Waarin scholen worden vernoemd naar terroristen. Waar op jeugdtelevisie kinderfiguren oproepen tot jihad en martelaarschap. Waar moeders snoep uitdelen aan de buurt als hun zoon zichzelf opblies tussen burgers.

Je hoeft geen expert te zijn om te zien: dit is niet zomaar een conflict. Dit is niet ‘weerstand tegen onderdrukking’. Dit is een ideologisch systeem dat kinderen leert dat het hoogste doel in het leven niet is om iets op te bouwen — maar om jezelf op te offeren terwijl je een ander vernietigt.

Een cultuur die leven niet beschermt, maar verheerlijkt dat het wordt vernietigd.

En juist dát maakt het verschil tussen verzet en doodscultus.

Het is wrang om te zien hoe een deel van deze ideologie vervolgens naar het Westen kijkt — waaronder Nederland — en daar moeiteloos het narratief weet om te draaien. In talkshows, op universiteiten en op straat worden plots daders slachtoffers, en slachtoffers daders.

Er wordt geroepen dat Israël “kinderen vermoordt”, terwijl diezelfde kinderen in sommige Palestijnse kringen worden opgevoed met speelgoedpistolen, jihadliederen en posters van martelaren aan de muur.

Een kind dat wordt opgevoed met glorie voor de dood, verliest nooit alleen zijn toekomst. Wij verliezen ermee ook de waarheid.

Te lang heeft het Westen weggekeken van deze ideologische realiteit, uit angst voor het oordeel: islamofoob, xenofoob, extreem. Maar feiten zijn geen haat — feiten zijn feiten.

En de harde waarheid is dit: Zolang een cultuur dood verheerlijkt, kan er geen vrede groeien. Zolang martelaarschap hoger wordt gewaardeerd dan menselijk leven, blijft dialoog zinloos. Zolang ouders trots zijn op daden van vernietiging, zullen kinderen geen bouwers maar soldaten worden.

Niemand zegt dat ieder kind in Gaza zo wordt opgevoed. Niemand zegt dat er geen Palestijnen zijn die vrede willen, werken, bouwen, dromen, net als ieder ander. Die zijn er — en verdienen juist steun.

Maar zij worden niet vertegenwoordigd door vaders die glunderen bij het woord martelaar. Zij worden niet beschermd door regimes die geweld subsidiëren. En zij worden niet bevrijd door bewegingen die hun zonen als wapen gebruiken.

Wie écht medemenselijkheid wil, kiest niet de kant van de ideologie die het leven offert, maar van de mensen die het leven willen opbouwen.

Wie écht vrede wil, moet eerst eerlijk durven zeggen waar het probleem ligt.

Niet bij Israël. Niet bij ‘de bezetting’. Maar bij een cultuur die kinderen leert dat het mooiste in het leven is om te sterven.

Voor wie dan ook.

Dit is geen verzet. Dit is een doodscultus. En hoe eerder we dat erkennen, hoe eerder vrede een kans krijgt.