15 van de 19 partijen liegen

Ik vroeg een vriend waar hij op ging stemmen 22 mei. "Waarschijnlijk VVD", luidde het antwoord. In afwijzende toon stelde ik voor om, als hij liberaal maar niet eurosceptisch wilde stemmen, voor LibDem te gaan. Die sluiten zich weliswaar aan bij ALDE mochten ze een zetel krijgen, maar die halen ze toch niet. Zijn respons: "Nee, LibDem lijkt te veel op D66".

Strekking van deze ludieke anekdote is niet dat VVD66 de facto één partij is, dat is namelijk evident. De strekking is dat er grote rookgordijnen worden opgetrokken over partijstandpunten, fractiegenoten en bovenal de werking, of beter gezegd, het doel van de Europese Unie. Nu is dit allemaal geen verrassing. Het is niet nieuw. Dit is simpelweg kenmerkend voor de Europese politiek, zoals bevestigd door Brits libertariër Daniel Hannan, die ooit plenair uithaalde naar toenmalig premier Gordon Brown:

Ik heb de buik vol van de contradicties en rookgordijnen in de verkiezingsretoriek. Gelukkig worden veel onjuiste uitspraken en standpunten al casuïstiek bekritiseerd dan wel aangepakt in sommige media en op de social media. Het grootste rookgordijn mist echter overzicht als je het mij vraagt: het 'status quo'-standpunt. Tijd dus om deze valse instelling kort maar helder te ontleden.

Ik heb het al vaker aangehaald: deze verkiezingen gaan niet over de klassieke strijd tussen links en rechts, maar tussen pro-EU en anti-EU. Maar, eerlijk is eerlijk, op papier zijn er drie smaken te onderscheiden, namelijk:

1. Pro-EU, eurofederalisme (D66 en Groenlinks)

2. Anti-EU, euroscepsis (PVV en Artikel50)

3. Status quo/"bevoegdheden terughalen"/minder EU (overige 15 partijen)

Smaak 1 en 2 zijn al vaak behandeld. Aandacht verdient vooral de laatste smaak. Dit is de categorie van het klassieke aanmodderen waar het CDA om bekend staat en de neutrale zone waar PvdA en VVD elkaar altijd tegemoetkomen. Maar ook "eurokritische" partijen als de SP, PvdD en AeuP vallen hieronder. Deze categorie pleit voor een rem op verdere Europese integratie, vaak aangeduid met "pas op de plaats nemen" of "minder EU". Echter, deze grote restcategorie bestaat in werkelijkheid helemaal niet.

15 partijen wegzetten als leugenaars is een stelling die onderbouwing verdient. Derhalve volgt een drietal argumenten waarom het 'status quo'-standpunt en/of het terughalen van bevoegdheden niet mogelijk is. De EU heeft namelijk maar één koers: voorwaarts.

Ten eerste zijn bevoegdheidsoverdrachten noodzakelijk om de euro overeind te houden. Sterker nog, de euro is juist ingevoerd om een politieke unie te bewerkstelligen. Columnist Alexander Sassen van Elsloo noemt de euro daarom ook het Paard van Troje. Een muntunie werkt eigenlijk alleen als er al sprake is van een politieke unie, dat is een kwestie van logica. Brussel trekt daarom bevoegdheden naar zich toe om de euro te redden, en zal dat in de toekomst ook ongetwijfeld blijven doen.

Ten tweede is er de Europese Commissie. Dit is het (ongekozen) orgaan dat het voortouw neemt in Europese wetgeving. Een soort van dictatoriaal kabinet met ministers die we niet (er)kennen. De koers van dit orgaan was altijd 'voorwaarts'. De oorzaak hiervan ligt vooral in de voordrachtsprocedure. De Europese Raad, het belangrijkste en meest eurofiele orgaan van de EU, draagt een voorzitter voor aan het Europees Parlement. De nieuwe president van de Europese Commissie wordt dan logischerwijs ook een eurofiel, alsook zijn Commissie, die hij zelf samenstelt en waarvan hij de koers bepaalt. Een koerswijziging binnen de Commissie naar "minder EU" zal dus nooit plaatsvinden.

Dat de nieuwe voorzitter een eurofiel wordt is overigens zo goed als zeker. De Europese Raad (bestaande uit de regeringsleiders van de lidstaten) heeft deze keer echtechtecht beloofd "rekening te houden met de verkiezingsuitslag" - al was men dit eigenlijk altijd al verplicht krachtens art. 17 lid 7 VEU, maar goed. Omdat de Christendemocraten, de socialisten en de liberalen de grootste fracties blijven, is de kans aanzienlijk groot dat één van de drie belangrijkste kandidaten (Verhofstadt, Juncker, Schulz) naar voren wordt gepuppeteerd. Deze drie technocraten streven stuk voor stuk naar verdere Europese integratie, alleen het tempo verschilt.

Intermezzo. Vergeet niet dat zelfs u, de hondstrouwe DDS-lezer, kunt worden voorgedragen als Voorzitter van de nomenklatoera Europese Commissie. Alles kan en alles mag bij de EU. Maar u moet het natuurlijk wel willen voor dat hongerloontje.

De Commissie zal dus wederom een pro-EU koers gaan varen. Het Europees Parlement, het enige direct gekozen orgaan van de hele Europese Unie, mag wetgeving alleen goedkeuren of afschieten. Zij mag niets indienen, dat mag alleen de Commissie. Omdat een koerswijziging bij de Commissie onwaarschijnlijker is dan Guy Verhofstadt met een afspraak bij de tandarts, kan het Parlement dus alleen bevoegdheidsoverdrachten naar de EU tegenhouden. De Commissie zal nooit voorstellen om soevereiniteit terug te geven. Bevoegdheden terughalen is dus onmogelijk.

Ten derde is de EU opgericht met één helder doel: het opheffen van de natiestaat, om zo een continentbrede federatie op te richten. Dit is geen grap, geen hyperbool - dit is de realiteit. Ten tijde van de EEG werd dit al beoogd door de oprichters en dit gedachtegoed wordt nog altijd uitgedragen door hedendaagse eurofederalisten. Dit betekent dat Nederland definitief een provincie wordt van de Europese Federatie. Waar er nu nog sprake is van enige schaarse soevereiniteit en hier en daar wat exclusieve bevoegdheidjes, hevelen we in dat geval ons hele hebben en houden over aan de EU. We leveren onszelf geheel over aan Ongekozen Oligarchen in Brussel, die onbegrensde controle krijgen over ons dagelijks leven. We zullen in een eenheidsworst geperst worden zodat wij ons volledig verbonden voelen met de Stucende Slowaak, de Indolente Italiaan en de Rovende Roemeen (vooroordeelalarm). D66 wil dit, Groenlinks wil dit, de EU wil dit. Wilt u dit?

In 2005 wilde 61,6% van Nederland dit niet. Dus. Wilt u geen E-nummer in de Europese eenheidsworst worden? Het is óf ja, óf nee. Niet 'een beetje'. Een rem op de Brusselse expansiezucht, zoals deze wordt voorgehouden door 15 van de 19 partijen, bestaat niet. De plannen van de eerder aangehaalde restcategorie van deze verkiezingen bestaan louter uit leugens en sprookjes. Europese integratie moet en zal doorgaan, dat is het ultieme doel. De EU-trein dendert gewoon verder. De enige manier om terug te gaan naar een systeem van vrijhandel, is door uit de trein te stappen en iets nieuws te bouwen. Een systeem dat de diversiteit van Europa niet onderdrukt, maar juist koestert. Dat is pro-Europees.