Autonomie in onderwijs is ver te zoeken

Techniek neemt de controle over.

Technologische ontwikkelingen hebben een wereld van mogelijkheden gecreëerd. Uiteraard ook toepasbaar in het onderwijs. Met graagte en vooral gemotiveerd vanuit de angst voor een stoffig imago, wordt de moderne techniek in de onderwijswereld geadapteerd. In hoeverre is dit nog onze eigen keus?

In de privésfeer van de hedendaagse jongere hebben de voetbal en het gesprek plaats moeten maken voor de Wii en Facebook. Leuk en aardig - of niet -, maar dit blijft een ontwikkeling binnen de jongerenwereld zelf.

Dat zou je tenminste denken. In feite houdt de technologische vernieuwing niet alleen de jongeren in zijn greep. Ook de onderwijswereld laat zich hierdoor regeren. De angst om de aandacht van het kind te verliezen, of nog erger: voor 'ouderwets' te worden uitgemaakt, maakt dat de leerkracht zijn lessen moet opleuken door de stof via allerlei hippe wegen aan te bieden. Zo is het idee dat je leert uit een boek 'middeleeuws' en zijn scholen die te weinig gebruik maken van de iPad 'achterlijk'.

Het is maar de vraag in hoeverre de leerkracht hiermee is gediend en of het ten goede komt aan de kwaliteit van het onderwijs. Het lijkt mij niet.

Maar belangrijker dan dat, is de willoosheid van de onderwijswereld in deze. De gekste sprongen worden gemaakt, omdat onderwijs nu eenmaal moet 'aansluiten op de leefwereld van het kind'. Pardon? Wat is er mis met de gedachte dat het kind zich moet aanpassen aan wat het aangeboden krijgt?

In plaats van een wanhopige poging om bij de tijd te blijven en het onderwijs qua vorm en inhoud te laten dicteren door het nieuwste technologische aanbod, zou het onderwijs gestoeld moeten zijn op bewezen kracht van een goede leraar. Er is niets mis met een docent die een verhaal houdt voor de klas en af ten toe wat met krijt op het bord tekent.