Duitsland door de pomp inzake inflatie?

Gaat Europa de ene crisis inruilen voor de andere?

In Keynesiaanse kringen klinkt al tijden het advies dat Duitsland bereid zou moeten zijn omwille van de stabiliteit en de Europese eenheid tijdelijk hogere inflatie van, zeg, 5 procent te accepteren. Om een deflatiespiraal in de PIIGS-landen te voorkomen, moet volgens deze theorie de ECB de geldkraan tijdelijk vol openzetten. Dat een deel van dat geld vervolgens wegtrekt naar de enige economie die wel fatsoenlijk groeit (Duitsland) wordt daarbij op de koop toegenomen. Dat betekent uiteraard dat de Duitse geldstroom opeens fors zal groeien, wat dan weer onvermijdelijk tot hogere inflatie gaat leiden. Maar volgens de pleitbezorgers van dit inflatiemedicijn is dit een prijs die de Duitsers bereid zouden moeten zijn te betalen, omwille van de Europese eenheid. Dit is bijvoorbeeld hoe het Britse bastion van beschaafd Keynesianisme, The Economist, het onlangs verwoordde:

[T]he ECB should loosen monetary conditions by cutting interest rates and, if necessary, printing money to buy bonds—even if German prices are rising faster than 2%. Instead of fighting against such easing, the Bundesbank’s proper role is to welcome this outcome. Mr Weidmann should vote for looser policy at the ECB, and then focus on minimising the fallout from higher inflation at home.

De Duitsers, die niet al te beste herinneringen hebben aan moedwillig veroorzaakte hogere inflatie, hebben de deur naar dit scenario tot nu toe potdicht gehouden. Logisch, want het probleem met bovenstaand pleidooi zit hem in de vaagheid van termen als 'hogere' en 'tijdelijke'. Hoeveel hoger de inflatie komt te liggen, wordt immers pas duidelijk op het moment dat de ECB daadwerkelijk de geldkraan openzet. Met een paar boekhoudkundige truuks kan het nominale inflatiecijfer nog wel onder de 5 procent worden gehouden. Maar de werkelijk door consumenten gevoelde inflatie zou al snel boven de 10 procent kunnen komen te liggen. Wat voor effect zo'n inflatiepercentage op termijn zou hebben op de economie, laat zich raden. Hoe lang die periode van hogere inflatie precies gaat duren, valt vooraf evenmin met zekerheid te zeggen. In het Verenigd Koninkrijk, waar de geldpersen de afgelopen jaren al overuren maakten, beloofde de centrale bank eveneens dat inflatie een 'tijdelijk ongemak' zou zijn. Inmiddels ligt de inflatie er nu alweer bijna 2 1/2 jaar enkele volle procenten boven de afgesproken limiet van 2 procent. Al tweeeneenhalf jaar lang betalen Britse consumenten dus een verkapte belasting, met dank aan Mervyn King en de zijnen. Dit scenario willen de Duitsers liever voorkomen.

Althans: dat wilden ze. Of ze dat nog steeds willen, is onduidelijk. Vandaag zou de Bundesbank econoom Jens Ulbrich namelijk hebben gezegd dat Duitsland misschien zou moeten overwegen tijdelijk hogere inflatie toe te staan. Natuurlijk, Ulbrich is niet degene die de besluiten neemt bij de Bundesbank. Dat is immers Bundesbankpresident Jens Weidmann, en die is tot nu toe niet genegen geweest ook maar een centimeter toe te geven in dit debat. Maar het feit dat nu de eerste haarscheurtjes zichtbaar worden in het Duitse bastion geeft wel te denken. Moneraire stimulans (ofwel het laten draaien van de geldpersen) is immers de oplossing voor een heleboel politieke problemen: het zuiden hoeft niet meer zo radicaal te bezuinigen, het noorden hoeft geen kapitalen meer in stabiliteitsfondsen te stoppen. De les van de jaren zeventig, namelijk dat het middel - blijvend hoge inflatie - vanuit economisch oogpunt uiteindelijk veel erger is dan de kwaal, zijn de meeste beleidsmakers allang vergeten. Laten we hopen dat Weidmann voet bij stuk houdt. Zo niet, dan gaan we de komende maanden misschien de ene crisis inruilen voor de andere.