Iran vreest slechts brute kracht

Zoals ik hier uitleg schrijft de islamitische theologie voor dat er wapenstilstanden mogen zijn als die dienen ter wederopbouw van de eigen strijdkracht. Dit geldt zonder meer ook voor Iran. De huidige onderhandelingen zijn een rookscherm.

Premier Benjamin Netanyahu ziet correct in dat er maar een ding is dat Iran kan stoppen, en dat is brute kracht.   

Het Iraanse regime vreest kracht. In tegenstelling tot wat men vaak denkt, werd dit in eerste instantie geillustreerd door de Sovjet-Unie en niet door de Verenigde Staten.

Ook nu hebben de soennieten alle reden Rusland te haten, daar het de Russen zijn die de soennitische plannen in Syrië dwarsbomen. Toch is er geen sprake van een virulent anti-Russisch sentiment. Anti-Amerikanisme is gewoon populairder, modieuzer if you will. Daarbij geeft het weinig voldoening om Rusland te haten, want de Russen geven geen zier om islamitische sentimenten en hebben, in tegenstelling tot de Amerikanen, helemaal niet de behoefte aardig gevonden te worden. Het zijn immers Russen.

Terug naar Iran. Op 4 november 1979, het jaar van de revolutie, namen theocratische studenten 52 Amerikanen in gijzeling. Wat echter weinig bekend is, is dat Iraanse studenten tevens probeerden de Sovjet ambassade te bestormen. Dit lukte echter niet. Waarom niet?

Omdat de Revolutionaire Garde zelf dit complex bewaakte. Waarom? Omdat zij wisten dat als zij de Sovjet-Unie zouden tarten, zij het allerergste konden verwachten. Dit land kende geen genade en schaamde zich daar niet voor. Een kleine twee maanden later, op 24 december, viel de Sovjet-Unie immers Afghanistan binnen. 

Uit het feit dat de ayatollahs de Sovjet ambassade beschermde, kan men concluderen dat het Iraanse regime wel degelijk ontzag kent voor brute kracht. Dit is overigens sowieso kenmerkend voor psychopatische individuen en collectieven. Graag vernederen en pijnigen zij de fysiek zwakkeren, maar zelden zullen zij dit doen als de andere partij sterker is, en bovendien bereid is om deze kracht te gebruiken.

Deze bereidheid is de essentiële factor. Op 21 januari 1981 kopte de New York Times: “Reagan Takes Oath as 40th President; Promises an ‘Era of National Renewal’–Minutes Later, 52 U.S. Hostages In Iran Fly to Freedom After 444-Day Ordeal.”

Nu is er over de feitelijke causaliteit tussen Reagans inauguratie en het vrijlaten van de gegijzelden nogal wat verschil van mening. Dit laat echter onverlet dat Reagan een havik was, die in tegenstelling tot zijn voorganger, Jimmy Carter, niet met zich zou laten dollen, en bereid was het militaire potentieel van de Verenigde Staten los te laten op de ayatollahs.

Netanyahu is tevens een havik met dezelfde bereidheid, alleen met een voornamelijk kwantitatief mindere strijdkracht tot zijn beschikking. President Barack Obama heeft die superieure strijdkracht tot zijn beschikking, maar beschikt niet over de wil deze tegen Iran te gebruiken.