ISIS bewerkstelligt renaissance van de Nederlandse strijdlust

Met enige verbazing volg ik al enkele weken het Nederlandse debat over de Irakees-Syrische terreurorganisatie ISIS. En eerlijk is eerlijk: ik moet zeggen dat ik naar aanleiding van dit alles een beetje vertrouwen in het instituut van de Nederlandse politiek herwonnen heb.

Zeker op het gebied van defensie was dat de afgelopen jaren behoorlijk aangetast. In 2010 viel het kabinet-Balkenende IV, omdat de PvdA liever een kabinet liet vallen dan een broodnodige missie naar de achtertuin van al Qaeda te sturen. Gelukkig keerde de PvdA vervolgens niet terug in de regering, maar als zelfs het daaropvolgende Rutte I - het zogenaamde "kabinet waarbij rechts Nederland z'n vingers aflikt" - een dramatische bezuiniging doorvoert en alléén nog de twee of drie zetels tellende SGP het bij het spreekgestoelte opneemt voor ons militaire apparaat zijn we inderdaad op pacifistisch en verfoeilijk terrein terechtgekomen.

Aanvankelijk begon ook het kabinet-Rutte II door op de ingeslagen weg: het restant van ons leger lekker kaalplukken. Maar nu de wereld - surprise, surprise - toch niet zo geheel veilig lijkt, is het sentiment aan het omslaan. Inmiddels vindt een meerderheid weer dat ons leger veel te veel is uitgekleed in de afgelopen kwart eeuw, en gaf het kabinet defensie zelfs een fooitje van €50 miljoen extra bij de meest recente begroting.

Maar daar blijft het niet bij: het Nederlandse parlement is ook klaar met de zogeheten Jolande Sap-missies. Herinnert u zich Jolande Sap nog? Dit oud-GroenLinks-Kamerlid bedong dat Nederland op miliraire missie mocht in Uruzgan, maar alleen als onze militairen niet gingen vechten en als ze wel genoeg voor de vrouwenrechten opkwamen. Binnen de NAVO zat men al langer in de maag met Nederland en diens onmogelijke eisen. Vandaar dat de nieuwe ISIS-coalitie van maar liefst tien landen ook géén Nederland in de gelederen telt.

Die uitsluiting wordt in Den Haag flink gevoeld, en lijkt een echte wake-up call te zijn voor het gehele politieke middenveld. Ineens wil de PvdA ook dat Nederland het meest zware materieel mogelijk gaat leveren om ISIS in de pan te hakken. Opeens hoor je pacifistenleider en GroenLinkser Bram van Ojik niet meer schreeuwen dat men deze crisis diplomatiek moet oplossen.

Nederland lijkt zich dus eindelijk te realiseren dat de wereld voorbij grensovergang Hazeldonk doorgaans geen veilige plek is, en we maken ons nu dus op voor een periode van herbewapening. En dat is maar goed ook, want de strijd tegen de extremistische islam duurt nu al 13 jaar (minus één dag), maar is allesbehalve voorbij.