Niet Engeland en Cameron, maar de elite op het continent is geïsoleerd

Wat opvalt is dat er nog maar één argument overblijft uit de retoriek, propaganda en leugens waarmee de euro ook in Nederland is geïntroduceerd: de euro is er nu eenmaal en mede door alle noodverbanden is er geen weg terug.

Dat is een merkwaardige conclusie: de Muur, het Communisme, de Comecon ( het communistische experiment van monetaire, economische en politieke unie in half Europa), Tsjecho-Slowakije en de Sowjet-Unie leken ook eeuwigdurend, maar bleken op ideologisch drijfzand gebouwd. De auteur van deze bijdrage, een historicus, stelt vervolgens dat de keuze voor de euro in de jaren negentig op weinig bezwaar stuitte, dus moeten de burgers nu niet zeuren.  Er was echter in de eerste plaats geen kans om bezwaar te maken, omdat de euro er gewoon opeens was. De euro heeft nooit in een regeringsprogramma gestaan en bij verkiezingen is het woord euro ook nooit gevallen. De Nederlandse burgers hebben hun politici ten tweede een mandaat gegeven om hun belangen te behartigen op basis van de representatieve parlementaire democratie. Bij de ratificatie van de euro waren er in de Tweede Kamer welgeteld 10 experts aanwezig, in de Senaat duurde de discussie, als daar al van gesproken kan worden, twee uur. Toen vond de voorzitter het wel genoeg omdat alles al gezegd was. Er stonden belangrijkere zaken op de rol, zoals de invoering van oormerken van koeien. Indien hierop gedoeld wordt bij ‘weinig bezwaar’ heeft de auteur gelijk. Ook in de media bestond ‘weinig bezwaar’. De diepgravende analyses varieerden van ‘het kan  nu eenmaal niet anders’ (het NRC Handelsblad) tot ‘er zijn sluitende afspraken gemaakt met de deelnemende landen’ (Volkskrant). Ook voor onze toenmalige premier waren de afspraken ‘in beton gebeiteld’. Lubbers had sowieso al geen flauw benul van de enorme consequenties, strooide ook anderszins in het rond met miljarden belastinggeld en vergaloppeerde zich internationaal weer eens door een Europese politieke federatie voor te stellen.     

Bij de burgers bestond er echter vanaf het begin een groot wantrouwen en bij een referendum zou de euro ongetwijfeld zijn afgewezen. De burgers beseften zeer goed dat nationale munten de soevereiniteit van een land zijn, de uitdrukking van eeuwenlange tradities, (politieke) cultuur, mentaliteit, economisch model en identiteit en dat nationale munten niet met een pennenstreek gelijkgeschakeld kunnen worden. De Nederlandse elite, en bij uitstek de Nederlandse volksvertegenwoordiging en de DNB, heeft de burgers echter welbewust op het verkeerd been gezet met drogredenen, zoals het wegvallen van omwisselkosten en valutaverschillen. Nu de euro de kolossale ramp en mislukking is geworden zou er echter geen weg terug meer zijn.

Er is altijd een weg terug. Sterker nog, de weg terug is al ingeslagen. De eurozone is al in staat van ontbinding. Het enige dat dit politieke prestigeproject nog overeind houdt, is de staatsgreep van de president van de ECB en de vlucht naar voren van de eenheidsideologen. Draghi heeft met illegale middelen (‘onconventionele methodes’ in eurojargon) al duizenden miljarden in de eurozone gepompt met als resultaat dat Italië voor zijn staatsobligaties nu de absurd lage rente van 2% betaalt, waar dat in 2002 nog 14% was. De ontbinding is afgekocht, voor even. Draghi heeft echter geen mandaat ‘om de euro koste wat het mogen kosten te redden’. Draghi heeft niets te zeggen over de invoering, afschaffen of het behoud van de euro. Al het beleid dat daarop is gericht, is illegaal zo niet crimineel vanwege het welbewust schenden van verdragen.  

De euro zit even in de luwte door dit illegale wanbeleid. Deze luwte, de eenheidsideologen spreken echter van herstel, heeft niets te maken met een economisch wonder, structurele hervormingen, afname van de epidemische corruptie of politieke stabiliteit of afname van de werkloosheid in bijvoorbeeld Italië, Portugal, of Griekenland, integendeel zelfs. De illegale geldpers draait op volle toeren. Dat is niet gratis en deze prijs wordt nu en later betaald.

De ene mislukking (euro, wijd open grenzen aan Europa’s meest corrupte landen, Europees buitenlands- , asiel-, landbouw- of bijvoorbeeld energiebeleid) roept echter de andere mislukking op, omdat de trein niet stil kan staan. Deze trein is echter al lang uit de bocht gevolgen. De verkiezingen, in de representatieve parlementaire democratie het minst slechte systeem, symboliseren op Europees niveau ook de mislukking van de Europese Unie op basis van het Verdrag van Maastricht. Het is niet alleen de absurd lage opkomst van 37.7% in Nederland (bij nationale verkiezingen rond 80%, Europees referendum 70%), maar vooral de ‘Spitzenkandidaten’ discussie die dit tot uitdrukking brengt. Met veel klaroengeschal verkondigden de eenheidsideologen dat er dit keer wél iets was te kiezen (vanaf 1979 dus kennelijk niet, maar dit terzijde). De schimmige wijze waarop enkele euromandarijnen ‘Spitzenkandidaten’ werden en vooral zichzelf hebben geparachuteerd doet de wenkbrauwen al fronsen. Ook de kwaliteit, integriteit en democratische legitimiteit van deze politici is tamelijk dubieus en mager (Juncker heeft bijvoorbeeld maar een paar duizend stemmen gehaald).

De demagogische en perverse aard van het beestje van onze ‘Grote Europeanen’ blijkt echter uit de koehandel die nu plaatsvindt. In de eerste plaats zegt het Verdrag duidelijk dat de staats- en regeringsleiders een voorstel voor een kandidaat doen en daarbij rekening houden met de verkiezingsuitslag. De boycot van de verkiezingen door 57% van de Europese burgers en circa 30% eurocritici onder de stemmers wijzen in ieder geval niet in de richting van een van de ‘Spitzenkandidaten’, allen extremistische eenheidsideologen. Het geeft aan dat het Europees Parlement te veel bevoegdheden heeft. Het kan er niet verantwoordingsvol mee omgaan.

Het Europees Parlement wil niet op voorstel van de staats- en regeringsleiders, al helemaal niet rekeninghoudend met de verkiezingsuitslag en volstrekt in strijd met het Verdrag, maar uitsluitend op basis van walgelijke koekandel Juncker als president: de socialisten steunen Juncker alleen als het stabiliteitspact er aan gaat (nota bene geratificeerd door het Nederlands parlement) en als Schulz parlementsvoorzitter of vice-president van de Europese Commissie wordt. Nu is Schulz niet alleen niet integer, de vleesgeworden EU-apparatsjik, hij is gewoon corrupt. Schulz heeft illegaal de kas van het Europees Parlement geplunderd voor zijn Duitse verkiezingscampagne met Duitse slogans, Schulz heeft baantjes vergeven in de Eurocratie in ruil voor steun en Schulz wordt nu ook beticht van het belemmeren van corruptieonderzoeken naar leden van het Europees Parlement.

Duidelijk is in ieder geval dat het Europese gebral van democratie omdat Juncker’s partij nu eenmaal de verkiezingen gewonnen heeft door de eenheidsideologen zelf wordt ontkracht. Het is dan ook onjuist dat hun media melden dat ‘de socialisten willen Juncker omdat deze diens partij de grootste is’. De Europese socialisten willen Juncker alleen op basis van een stuitende  koehandel.

‘Wie nu naar de nationale munten terugwil bepleit in feite het opblazen van de hele Europese orde met alle onheilspellende gevolgen van dien’, concludeert de auteur van het bovengenoemde artikel. Wat echter indien deze nieuwe Europese Orde tot op het bot corrupt, niet democratisch, niet transparant, ineffectief, en in handen van corrupte Mandarijnen is en vooral geen perspectief anders dan een steeds dieper democratisch, economisch, financieel en moreel moeras heeft, waarvoor de elite ten volle de verantwoording draagt.

Het is al vaak gezegd dat propaganda, prestige en ambities een fragiel fundament zijn voor de totale monetaire, economische en politieke Europese unie. De ‘Spitzenkandidaten’ en de mislukte Europese verkiezingen zijn het bewijs dat Europa daar nog lang niet aan toe is. Niet Engeland en Cameron, maar de elite op het continent is geïsoleerd en Rutte neemt niet alleen systematisch de Nederlandse burgers, maar ook Cameron in het (b-)ootje. Het is een meesterzet van Cameron om in de Europese Raad van regeringsleiders een hoofdelijke stemming te eisen over de benoeming van Juncker: het (vele) kaf wordt dan gescheiden van het (weinige) koren; opportunisten en bedriegers vallen door de mand en alleen de echte hervormers blijven over. Het is bovendien niet voor het eerst dat Engeland er alleen voor staat. Het zegt wat over continentaal Europa met nog slechts enkele democratische vlekjes in een euromoeras van sociale, economische, democratische en morele ontwrichting en de opkomst van een nieuwe onrechtstaat: De totale Europese Unie.