Sex, drugs & Lock-up

Stel je voor: je bent een ploeterende Joodse schrijver, je wordt verliefd op een leuke blonde vrouw en na een half jaar onstuimige, grote liefde met trouwplannen, enz., blijkt dat ze nog “even” een gevangenisstraf uit moet zitten: 15 maanden wegens het smokkelen van drugsgeld. Een jeugdzonde, maar toch

Dit is het gegeven van 'Orange Is The New Black' (OITNB) , de 13-delige serie die door de succesvolle internetsite Netflix zelf is geproduceerd. Net als de Netflixserie 'House Of Cards' is OITNB een daverend succes, want het script is goed, de acteurs zijn uitstekend en de aankleding en fotografie idem dito. Niet verwonderlijk dus, dat enthousiaste fans reikhalzend uitkijken naar vrijdag 6 juni, de dag dat de tweede serie wordt gelanceerd.

OITNB is gebaseerd op de autobiografische roman van Piper Kerman en vertelt hoe de hoofdpersoon de overgang van het prettige, blanke bestaan in New York naar een vrouwengevangenis ervaart. De levens van haar verloofde Larry, haar hoogzwangere beste vriendin met wie ze net een internetbedrijfje is begonnen, haar WASP (White Anglo-Saxon Protestant) ouders en haar a.s. Joodse schoonouders blijven ook niet onaangedaan door Pipers belevenissen. Helemaal als blijkt dat Pipers voormalige lesbische geliefde èn partner in crime Alex op dezelfde afdeling is geplaatst om haar straf als internationaal drugsdealer uit te zitten.

Via flashbacks komen we te weten hoe Pipers leven er voor de gevangenis, zelfs voordat ze Larry leerde kennen, heeft uitgezien. En langzaamaan kantelt het beeld van het onschuldige blonde meisje dat erbij is gelapt en dat maar moet zien te overleven tussen de gekken, junks, geweldplegers en moordenaars die bij haar op de afdeling zitten. Piper blijkt op zoek te zijn geweest naar kicks, geheel niet gehinderd door morele of rationele overwegingen: ze deed gewoon haar bevoorrechte dingetje en rommelde maar wat aan. En ze geeft anderen maar wat graag de schuld van de consequenties die ze nu moet dragen, omdat ze aan haar voorspelbare leventje probeerde te ontsnappen. Een goede babbel, maar zelfreflectie: ho maar.

Naast Pipers ontwikkeling bieden de andere gevangenen en ook het personeel verhaalstof te over en hoe verder de serie vordert, hoe meer we te weten komen over waarom iedereen daar zijn straf uit moet zitten. De grens tussen goed en kwaad blijkt maar heel dun te zijn geweest voor sommigen. Anderen hebben gewoon pech gehad of lijken vanuit hun jongste jeugd bijna voorbestemd te zijn geweest om voor lange tijd achter de tralies te belanden.

De Hispanics, de Afro-Americans en de blanken vormen de belangrijkste groepen op Pipers afdeling. Het mengt weliswaar niet echt lekker, maar het is ook niet alleen maar kommer en kwel. Het drama en de spanning worden goed in evenwicht gehouden met humoristische scènes en verwikkelingen. Nergens wordt het verhaal voorspelbaar en (bijna) nergens al te lichtvoetig of zoetsappig.

De laatste scène van de laatste aflevering biedt een heftige apotheose en laat heel duidelijk zien en voelen wat langdurige opsluiting en isolatie van je geliefden en de normale samenleving met een mens kan doen. Een waardige cliffhanger, die doet smachten naar de eerste vrijdag van juni Maar gelukkig is er nog veel meer te zien op Netflix.