Ze zouden deze honden in laten slapen. Toen kwam zij met een idee om ze bij gevangenen te zetten

Het resultaat? De honden worden opgevoed, waardoor ze gemakkelijk te adopteren zijn door gezinnen én gevangen criminelen leren een belangrijke les in verantwoordelijkheid.

Susan Jacobs-Meadows werkt bij een kledingzaak waar merkkleding wordt verkocht. Hoewel ze behoorlijk goed in haar werk is - en ook nog eens buitengewoon succesvol - heeft ze een andere passie: honden.

Daarom brak het haar hart toen ze hoorde dat 40% van de honden in een nabij asiel gedood werden omdat er gewoon geen gezinnen waren die ze wilden adopteren. Het asiel kan helaas niet in lengte van dagen voor ze blijven zorgen; dat is behoorlijk duur.

Susan vroeg zich af hoe ze de arme dieren kon helpen. Toen had ze een idee: in sommige andere staten worden honden bij gevangenen gezet - veroordeelde misdadigers - die de beestjes vervolgens trainen... waardoor zij vrijwel altijd geadopteerd worden. Bijkomend voordeel is dat uit onderzoek blijkt dat de gevangenen in kwestie zich persoonlijk ontwikkelen als ze voor een hond moeten zorgen: ze worden zorgzamer, leren zich op een verantwoordelijke manier te gedragen (zij moeten immers voor hun hond zorgen, niemand doet dat voor ze), en - oh ja - het recidivegevaar vermindert ook nog eens dramatisch.

Daarom zette ze Canine CellMates op; asielhonden worden bij gevangenen gezet, die vervolgens acht weken de tijd krijgen om ze te trainen. Niet alle gevangenen komen daarvoor in aanmerking: de gevangenisbewaarders moeten ervan overtuigd zijn dat ze het kunnen en de aan hun toewezen hond goed behandelen.

Het resultaat van deze cursus, die nu twee jaar draait, is opzienbarend. De meerderheid van de honden die de cursus doorlopen worden geadopteerd door liefdevolle gezinnen die er maar wat graag een familielid bij krijgen. Deze honden zijn allemaal goed opgevoed, gedragen zich prima, luisteren naar hun baas, en veroorzaken weinig tot geen problemen.

Tegelijkertijd gaat het ook veel beter met de gevangenen die meedoen aan het programma. Zij zijn verantwoordelijker geworden, gaan minder vaak de fout in als ze vrij worden gelaten, en worden zowaar een beetje gevoelig - een karaktereigenschap die de meeste van hen niet hadden voor ze meededen aan het programma. Het waren vrijwel allemaal geharde straatcriminelen die ervan overtuigd waren dat 'liefde' een zwakte was die ze zich niet konden veroorloven - niet op de straat tenminste.

Dat is natuurlijk schitterend, maar het verhaal wordt zo mogelijk nog mooier. Canine CellMates besloot namelijk om zich ook in te zetten voor de gevangenen als ze vrijkomen. De organisatie heeft contact met 20 van de 70 participanten en begeleidt hen bij het vinden van een woning, werk, en natuurlijk bij het aanvragen van hulp (om de eerste weken en mogelijk maanden te kunnen overleven zonder iets te hoeven stelen).