John wenst anoniem te blijven maar was altijd een harde werker. Al vanaf zijn jonge jaren stond hij in de steigers, met zijn handen in het gips, muren glad te trekken tot diep in de avond. Van 2007 tot 2018 draaide hij overuren, dag in dag uit. Niet omdat hij zo nodig rijk wilde worden, maar omdat hij wist dat hij als zzp’er zijn eigen pensioen moest veiligstellen. Geen werkgever die voor hem spaarde, geen vangnet. Alles wat John had, kwam voort uit zijn eigen zweet en kapotte schouders. Met het geld dat hij opzij wist te leggen, kocht hij in 2014 en 2018 twee kleine appartementen in Den Haag. Geen luxe paleizen, maar degelijke woningen die hij verhuurde voor €950 per maand. Voor John waren ze zijn pensioenpot: twee stenen spaarpotten die hem later moesten onderhouden, wanneer zijn lichaam het harde stukadoorswerk niet meer zou aankunnen. En inderdaad, het moment kwam. John is inmiddels 60. Jaren van tillen, smeren en stuken hebben zijn schouders gesloopt. Het aantal uren dat hij kan werken is gehalveerd. Waar hij ooit hele dagen draaide, moet hij nu rust nemen, gedwongen door de pijn.
De appartementen hadden hem in deze fase moeten ondersteunen, dát was zijn plan, zijn zekerheid. Maar de werkelijkheid is grimmiger. De appartementen zijn in waarde gestegen naar €395.000 per stuk. Dat lijkt een zegen, maar in Nederland betekent het een vloek: een fictief rendement in box 3. John wordt door de fiscus niet aangeslagen op wat hij werkelijk verdient, de €950 huur die hij ontvangt, maar op wat de Belastingdienst doet alsof hij verdient. Een papieren werkelijkheid, ver weg van zijn keukentafel, waar de rekeningen gewoon betaald moeten worden.
De huurinkomsten van John dekken de lasten niet meer. De stijgende lasten, gecombineerd met de absurde box 3-heffingen, zorgen ervoor dat zijn pensioenplan uiteenvalt. Wat bedoeld was als een veilige haven, wordt een molensteen om zijn nek. En dus moet John, kapotgemaakt door een leven lang werken, toch weer harder aan de slag dan zijn lichaam eigenlijk kan verdragen. Niet om rijk te worden, niet om luxe te kopen, maar simpelweg om de fiscus te voeden.
Waar de overheid ooit zei dat werken loont, wordt John nu gestraft omdat hij vooruitdacht. Omdat hij niet leunde op de staat, maar zelf verantwoordelijkheid nam. Zijn beloning? Een uitgeknepen lichaam, een uitgeknepen portemonnee en een uitgeknepen oude dag.
John, de stukadoor die zijn leven lang muren glad trok, wordt zelf tegen de muur gezet door de staat die hem zegt dat dit rechtvaardigheid heet.
De VVD, PVV, BBB, NSC lieten John stikken. GL-PvdA, SP, D66 noemen John een graaier en vinden dat “de sterkste schouders” de kosten moeten dragen. De NOS en de overige media noemen John een huisjesmelker. De maatschappij? Die is beïnvloed door de media en kijkt met afschuw naar John.
En ik? Ik sta 100 procent achter John.