-Column Dr. Gert Jan Mulder: Dilan en de deur die vanzelf weer dichtvalt

“Wat mij betreft komt er geen nieuwe samenwerking met de PVV,” sprak ze tegen de Telegraaf. Gevolgd door het bekende riedeltje over onbetrouwbaarheid, landsbelang en Geert Wilders die — o wee! — zijn partij boven het vaderland zou stellen. Het was het eerste deel in wat zich laat lezen als een keurig gecomponeerde trilogie van verontwaardiging, geserveerd op een bedje van verkiezingskoorts.

Wie ook maar vluchtig heeft opgelet het afgelopen half jaar, weet: het was Dilan zélf die met frisse moed in een kabinet stapte met Geert Wilders. Niet onder dwang, niet met weerzin, maar als rationele speler in een democratisch proces. Haar handtekening stond er gewoon onder. Er zijn foto’s. Er zijn toespraken. Er was een akkoord.

Niet omdat Wilders “onbetrouwbaar” was, maar omdat zijn partij het aandurfde iets te doen wat in Den Haag zelden voorkomt: zich houden aan verkiezingsbeloften. Een harde asielstop. Geen flauwe compromissen, maar daadwerkelijke maatregelen. Dat bleek een brug te ver — niet voor het volk, dat hem nog altijd massaal steunt — maar voor de bestuurlijke klasse die in elk compromis vooral een elegant uitstel van eerlijkheid ziet.

Dus trekt Wilders zich terug. En wie grijpt de kans om de deugdkaart te trekken? Juist. Dilan. Ineens is zij de stabiele factor, de staatsvrouw in wording, de hoedster van het landsbelang. Een landsbelang dat opvallend vaak samenvalt met de belangen van de VVD-campagne.

Want laten we wel wezen: als de PVV straks wederom de grootste wordt, zoals de peilingen al voorzichtig suggereren, dan staat de deur — die Dilan nu theatraleur sluit — binnen no-time weer op een kier. Misschien met een ander kleurtje verf, een andere klink, een nieuwe deurmat (“Welkom terug, Geert”). Maar dicht? Echt dicht? Natuurlijk niet. In Den Haag vallen deuren alleen in het slot als er geen camera’s meer zijn.

Ze speelt het spel slim, onder invloed van haar spindokters. Ze heeft de krantenkoppen. De VVD-achterban mag even opgelucht ademhalen dat ze niet met Wilders gaat regeren — tot het moment komt dat ze weer wél moet. En dan begint het toneelstuk gewoon opnieuw. Nieuwe gordijnen, zelfde script.

Ach ja. Democratie anno 2025. Waar principes vooral dienen als pressiemiddel. En waar “onbetrouwbaar” vooral betekent: “te trouw aan zijn kiezers”.