-Column Dr. Gert Jan Mulder- “Waarom ik ben wie ik ben” — Een innerlijke monoloog van Frans Timmermans

Mijn jeugd was… complex. Niet onveilig, niet arm, maar verwarrend. Verscheurd. Er was afstand, tussen mijn ouders, tussen hen en mij. Ik was gevoelig, misschien te gevoelig. Ik vluchtte in taal, in lezen, in boeken. Ik leerde observeren. Ik leerde imiteren. Later zou dat van pas komen in de diplomatie, en nog later in de politiek.

Ik studeerde Franse taal en cultuur aan de Universiteit van Nijmegen. Daar werd ik niet alleen gevormd, maar ook verleid — door de schoonheid van ideeën. De Franse Verlichting. Rousseau. De mens als maakbaar wezen. De samenleving als project. Ik wilde begrijpen, duiden, en uiteindelijk ook: veranderen.

Zes maanden Nancy waren bepalend. Daar, op de universiteit, leerde ik de wereld buiten Nederland kennen. Ik rook het intellectuele vuur van Frankrijk, maar ook haar hypocrisie. De salonsocialisten. De elegante retoriek, maar het lege midden. Dat zou me later blijven intrigeren: de botsing tussen idealen en praktijk.

Na mijn studie werd ik aangetrokken tot de diplomatie. Het Ministerie van Buitenlandse Zaken was een vreemd instituut — bureaucratisch, log, en tegelijk fascinerend. Daar leerde ik macht van dichtbij kennen. Machtsverhoudingen. Diplomatie als spel, als toneel. En ergens wist ik: ik wil méér dan observeren. Ik wil zelf aan tafel zitten.

Zo rolde ik de politiek in. Niet omdat het een plan was, maar omdat de omstandigheden zich zo aandienden. Ik bleek goed in spreken. Goed in debatteren. Goed in verbinden én in polariseren. Ik heb een zekere flair, dat weet ik. En ja, ik geniet van het podium. Van de aandacht. Van het vuur. Wanneer ik spreek over klimaat, ongelijkheid of sociale rechtvaardigheid — dan voel ik me lévend. Dan voel ik vleugels. Dan geloof ik, oprecht, dat ik iets beteken.

Sommigen noemen me een volksmenner. Misschien zijn ze niet helemaal ongelijk. Ik voel de zaal, ik voel de camera. Ergens diep vanbinnen is dat een behoefte: gezien worden. Herkend worden. Misschien is dat wat er overbleef van die jongen tussen gescheiden ouders — die het moest hebben van charisma om ruimte in te nemen.

Mijn geloof in de politiek is niet cynisch, maar wel getekend. Ik weet hoe systemen werken. Ik weet wat haalbaar is en wat niet. Ik geloof niet meer in de grote revolutie, maar wel in de geleidelijke verschuiving. Het schuiven van het venster. The shifted window, zou ik zeggen. Elk compromis is beter dan stilstand.

Mijn lichaam is jarenlang mijn vijand geweest. Obesitas is geen luiheid, het is een gevecht. Een dagelijkse vernedering. Ik heb gevochten, geschaamd, gecompenseerd. De maagverkleining was geen ijdelheid, maar overleving. Ik moest iets veranderen. Nu voel ik me lichter. Niet alleen fysiek. Ook mentaal. Minder opgesloten in mezelf.

En nu — nu probeer ik premier te worden. Tegen alle verwachtingen in. Als het voor Geert Wilders een zware opgave is, dan is het voor mij misschien nog wel zwaarder. Ik ben de man van Brussel. Van idealen. Van Europa. Van CO₂ en quota en solidariteit. Geen volkstribuun. Geen man van de bar of de bouwkeet.

Maar ik geloof nog steeds dat leiderschap iets moet zijn wat je draagt, niet wat je pakt. Dat je verantwoordelijkheid moet nemen voor zij die het minder hebben. Voor de planeet. Voor de kinderen van onze kinderen.

Ik weet dat ze me karikaturiseren. Frans de dikke. Frans de arrogante. Frans de Brusselse betweter. Maar ik ben ook die jongen van vroeger. Met opa’s stem in mijn hoofd. Die gelooft in een rechtvaardiger wereld.

En misschien… is dat genoeg.