-Dina-Perla Portnaar- Huis verkopen: tempels en transities

Het huis waar ik nu woon is geen object. Geen investering. Geen nummer in de lijst. Het is een tempel. Wie dit huis zou willen betrekken, zou dat moeten begrijpen. Anders gaat het feest helaas niet door. Ik ben op zoek naar (hele!) bijzondere mensen die door mijn bril kunnen kijken. Dat, zo lijkt het, is in dit segment of op dit moment in de tijd zo makkelijk nog niet.

De leads die op de oorspronkelijke prijs afkwamen, waren kil en ongelooflijk saai. Schijnbaar gaat zo’n attitude al snel gepaard met het financieel voor de wind gaan. Alsof het huis een van de zoveelste accessoires zou zijn in plaats van een bezield thuiskomen. Dat is niet aan mij besteed. Dus ben ik in prijs gedaald. Niet omdat ik wil vermarkten, maar omdat ik de kans wil vergroten dat mensen op mijn pad komen die met dezelfde ogen kijken als ik. Die het verschil voelen tussen een woning en een woonplaats voor de ziel.

Wanneer mensen immers zo ongelooflijk verwend zijn, kunnen ze zelfs het meest monumentale niet naar waarde inschatten. Het volgende snoepreisje. De nieuwste outfit van het seizoen. Over twee seizoenen te koop bij de tweedehandswinkel of te geef op straat. Weer een festivalletje, concert of theatervoorstelling. Zie hier het verschil tussen de privilegemensen en mij. Ik kom van niks, minder dan niks. Niet één dag van mijn leven zal ik dat vergeten en ook maar het minste niet kunnen waarderen.

De reden dat ik überhaupt overweeg om Nederland te verlaten, is eenvoudig. 95% van mijn motivatie bestaat uit levenskwaliteit, vitaliteit en geluk. Niet als abstracte graadmeter, maar als fysieke noodzaak. Ik wil leven in een warm klimaat. Mijn lichaam eist zon en goede voeding. Niet het absurde wat we inmiddels al jaren in Nederland hebben.

Dat je voor een paar fatsoenlijke producten een half salaris moet achterlaten bij de zelfscankassa van de zoveelste onpersoonlijke supermarkt. (Hoewel ik geluk heb, omdat ik van mijn team in de buurtsuper houd.) Of dat je een box ingrediënten moet laten bezorgen voor nog bizardere prijzen.

Mijn geest vraagt om eenvoud. Ik wil naar de zee kunnen lopen wanneer ik wil. In een wereld leven waarin natuur niet een dagtrip is, maar een voltijd bestaan. Met Pom, de hond, lange wandelingen maken die me daadwerkelijk boeien. Uit het huidige, doorgaans regenachtige decor in Amsterdam en omgeving heb ik al jaren het maximale eruit weten te halen. En mooie, nieuwe mensen zijn uiteraard altijd een aanwinst.

5% van mijn motivatie ligt in andere zaken, namelijk het huidige ondernemersklimaat (een bekrompen en onberaden mentaliteit waar ik principieel op tegen ben, ook al raakt het me minder dan anderen) en de politieke gesteldheid. Minder doorslaggevend dan mensen denken hoor. Alhoewel, wat ik de afgelopen jaren heb gezien, kan ik niet meer ont-zien. Ik weet me er geen raad mee. Het put me uit en brokkelt me af. Ik zal mezelf toch echt in bescherming moeten nemen en moeten opklimmen.

Toch twijfel ik. Want ik ben hier niet klaar. Daarvoor hoef ik hier echter niet voltijd te zijn. Mijn grootste twijfel zit in de betekenis van mijn tempel. Thuiskomst. Jarenlange verankering. Veilig haven. Rustpunt. Een resultaat dat me zoals alles niet op een gouden plateau door iemand is geschonken, maar door mij en niemand anders dan mezelf voor elkaar is gebokst.

Als ik vertrek, verlaat ik niet slechts een woning. Ik verlaat een plaats van immense betekenis. Die geef ik niet op voor slechts het hoogste bod, maar als ik aan mijn wateren voel dat dit het is. Zoals ik dat omschrijf: you know when you know. Dus ben ik extreem kieskeurig wat betreft bij wie het huis terecht zou moeten komen. Misschien wacht ik nog een jaar. Of een paar. Misschien ook totdat het huis zelf spreekt. Want zo zie ik het: niet alleen ik verlaat dit huis, maar het huis laat mij net zo goed los. Of niet.

In die kieskeurigheid schuilt een tegenstelling die de mensheid al duizenden jaren bezighoudt, namelijk het contrast tussen het profane en sacrale. In de Minoïsche beschaving die zo'n vierduizend jaar geleden op Kreta opbloeide, werd het huis nooit slechts als dak boven het hoofd beschouwd. De huizen stonden nooit los van het heilige. De binnenplaatsen waren tempelruimtes. Het vuur was een ritueel. De kamers ademden verbondenheid met de seizoenen. Met goddelijke aanwezigheid en het mystieke.

Een Minoïsch huis was een organisme. Het stond op aarde zoals een boom wortelt. De Minoïsche cultuur kende geen muur zonder motief. Zelfs handel, landbouw en kunst waren doordrenkt van een hoger streven naar harmonie, schoonheid en vitaliteit. Er waren geen eigenaren, maar tijdelijke hoeders van het huis. Zoals ik dat hier in Amsterdam ben. Zoals ik dat altijd geleefd heb. Wie me goed kent, weet nog hoe vaak ik in mijn leven geroepen heb: wie sterke wortels heeft, komt altijd weer tot bloei.

Als ik kijk naar mijn verlangen om te vertrekken, dan voel ik datzelfde oude verlangen. Terug naar een plek waar de geest niet wordt gesmoord in alles wat we momenteel in Amsterdam kennen, inclusief diverse pijnlijke, bestuurlijke tegenstellingen en blunders. Maar waar leven weer aanvoelt als kunnen ademen. Een voorwaarde bovendien voor mijn onderdrukte schrijven. Overigens, zelfs in mijn wortels van de Joodse levensbeschouwing is dit alles in talloze vormen terug te vinden.

Toch blijft de paradox. Want in mijn huidige huis heb ik een bubbel gecreëerd. Alleen naar vermogen. Niet in harmonie met de natuur en het grotere geheel daarbuiten. Ik heb me nog nooit zo ontkoppeld gevoeld als nu. In mij zit de trek naar vitaliteit en het diepe besef van heiligdom. Terwijl velen om me heen heel anders in elkaar zitten. Die reduceren alles tot data en eigenbelang. Koste wat het kost.

Mijn leven laat zich echter niet samenvatten in cijfers. Mijn huis niet. Mijn motivatie niet. Ik luister en voel. Goed, ik ben geen sierpaard, maar werkpaard. Altijd geweest. Ik wil gerust nog een tijd zo door. Tegelijkertijd moet ik prioriteiten stellen en wat ik zaai ooit oogsten. Maar die transitie moet kloppen. Iets met rijping. Tot ik die bezielde ander tref, blijft deze tempel voor overname gesloten. Wanneer dat is, is een vraagteken. Bij twijfel doe ik het niet.