-Dina-Perla Portnaar- Nul komma nul rouw om de hysterectomie

“Heb je kinderen,” vraag ik. “Ondanks alles heb ik één dochter.” “Alles” refereert aan de twee woorden die ik niet meer ga gebruiken. Ik laat toch na jaren van groei uit verlies tranen. De vrouw knikt. Wat maakt het uit echt? Ik word hier platgespoten met alle mogelijke middelen tegen de misselijkheid (niet dat het werkt), dus ik kan ze net zo goed de schuld geven van dit emotionele moment. Platgespoten door pijnstilling word ik niet. Mijn pijngrens is na “alles” zo absurd hoog, dat dit kinderspel is.

Eerder legt de verpleegster haar hand op de mijne terwijl ik voor de tweede keer overgeef. “Ook deze dag gaat weer voorbij.” Dat ene zinnetje herinnert me aan mijn motto van “this too shall pass”. Daarmee heb ik ontelbaar vaak in mijn leven doorgezet. Ik schenk haar een grote glimlach, maar houd mijn ogen gesloten.

“Alles heeft een reden. Sorry, ik ben Moslim. Dat wordt wel duidelijk, Inshallah.” Ik heb zomaar een vermoeden in mijn geval, maar spreek het niet uit. “Het is toch even rouwen. Je baarmoeder hoort bij je, bij je vrouwelijkheid, snap je?” Ik knik, maar snap het niet. Vrouwelijkheid zit hem niet in dat orgaan. Daarbij, als de regio door de allergruwelijkste terroristen wordt gekaapt, die de rest van het gezonde lijf (willen) vernielen, oftewel een broedplaats voor “alles”, dan moet je die afbreken.

Oftewel, ik heb nul komma nul rouw om de hysterectomie. Denk aan de standaard riedeltjes over vitaliteit, levenskwaliteit en vrijheid. Ik ben vooral blij door wat ik voorkomen heb. Als ik zou kunnen, zou ik op het ziekenhuisbed klimmen en met mijn rechterarm in de lucht “Sing it. Sing Hallelujah! Sing it, yeah! Sing Hallelujah ...! Come on. Happy people, come on. Jam with me, oh Lord. Sing this song, come on,” zingen. Met de haarborstel in de linkerhand natuurlijk.

Inshallah trek ik nog wel. Maar even later zie ik het veertienjarige wonder van mijn buurvrouw, gevolgd door de lichtblauwe ogen van haar Nederlandse vader, de kamer in lopen. De stemming van de tiener herken ik uit miljoenen. Ik was haar, maar dan anders. Ik kan mijn huis op het spel zetten. Zo zeker weet ik dat haar hoofddoek er lange termijn af gaat. Ik sluit mijn ogen maar en vouw mijn handen alsof ik Doornroosje ben.

De narcose is harder werken dan bij mijn vorige operatie in 2013. Toen gleed ik er moeiteloos in. Dit keer voelt het alsof ik aan het snorkelen ben en met lichte paniek onnatuurlijk moet blijven ademen. Ik denk aan Pommie, mijn stuk geluk op vier poten. Ook na afloop zijn de narcose en ik vijandig naar elkaar toe. In 2013 was ik slechts een dag misselijk. In 2025 zijn dat er drie. Beide keren verlaat ik het ziekenhuis op dag vier.

Een vriendin probeert de gynaecoloog die me controleert mee te geven dat ik alleen woon, met van die lange Amsterdamse trappen. Ik zeg niks en laat haar als mijn woordvoerder optreden. De interactie tussen haar en de arts, die we uiteraard snappen, is een spektakel. Het kost me moeite om mijn pokerface op te houden.

Toevallig lees ik in het publieke debat (zelfs operaties kunnen me er niet uit weren) over casussen waarin ziekenhuizen patiënten te snel naar huis sturen, zelfs bij levensbedreigende zaken. Het onderwerp leeft behoorlijk in Nederland. In menig andere landen is die mentaliteit toch anders. Maar klagen over de zorg ga ik niet doen. Alle verplegers krijgen van mij een score van 10+. Ik geef niks om status en hiërarchie. Een president kan ik mijn ogen onderdoen aan een bakker. Want het zit hem in liefde voor wat je doet. Exact dat zie ik bij hen terug.

“Bubbels!” Een iets oudere verpleger zet Spa Rood met ijsklontjes naast me neer. Want ondanks dat mijn buikomgeving volledig van slag is door het gas waarmee de operatie is uitgevoerd, kalmeert het koude, bubbelende water mijn ingewanden. Dat is broodnodig, want de baarmoeder zat verkleefd aan de dikke darm. Op de eierstokken moesten blaasjes vernietigd worden. Meer details krijg ik eind juli.

De verpleger heeft een flamboyante, gay persoonlijkheid. Ik leg mijn handen op mijn buik om de schokken van het lachen op te vangen. “Schat, als ik nu geen schoon laken over je bed gooi, kan ik net zo goed na al die jaren iets anders gaan doen.” Ik loop een stuk met de fysiotherapeut, terwijl de verpleegster die zich het meest om mijn misselijkheid heeft bekommerd, applaudisseert.

Voor de start van de operatie kijken mijn gynaecoloog en zijn collega-arts me onderzoekend aan. “Het is geen luxe operatie,” zeg ik. Een groot team is met van alles bezig in de OK. Eigenlijk had ik dit een jaar eerder moeten doen. Want woorden schieten te kort om uit te drukken hoe het voelt als het iedere dag intern oorlog is en je lijf niet meer van jou is. Als je veel koolhydraten moet consumeren om je vermoeidheid te overcompenseren en je te ontkoppelen van je lijf. Zodat je geest tenminste nog kan doen wat het moet doen. En als je zoveel verschillende soorten anticonceptie gehad hebt, maar de bijwerkingen zat bent.

“Er valt over veel te schrijven in deze tijd. Vertel eens over je roman.” Los van het feit dat mijn gynaecoloog me kent, ben ik dankbaar voor wat hij nu doet. Ik leef voor het aankomende hoofdstuk in mijn leven. In januari 2026 hoop ik eindelijk het boek af te leveren bij de agent (duimen). “Ik ben all-in. Jaar één is voor mijn opleiding. Jaar twee voor het schrijven. Jaar drie voor het finaliseren. Dan opnieuw minus de opleiding.”

Ook wanneer een hechting nog één keer gezet moet worden, doet hij dat in alle sierlijkheid. Ik vertrouw op zijn rust. Ik weet wie hij is als mijn arts. Met deze operatie herstelt hij mijn fundament om weer te kunnen vliegen. Juist dat moet ik volgens een andere vriendin gaan doen. Daarom geeft ze me een vlinderballon. Ik omring me graag door de kracht en pracht van blonde en rossige mensen met lichte ogen. ;-)

De eerste tien maanden na mijn operatie in 2013 waren de beste van mijn leven. Ook nu zit ik in de wittebroodsweken, ook al moet ik uiteraard herstellen. Nou ja, dat ziet eruit als vijf keer zo langzaam gewoon zelf mijn huis stofzuigen en boenen (nog altijd een perfectionist).

Zelf gaan douchen door op de vloer van de douchecabine te gaan zitten. Uiteraard met telefoon en handdoek in de buurt. Voor als ik hulp nodig heb, of plat moet liggen wanneer die hormonale klap komt door de stoom. Die ben ik alleen te slim af doordat ik van 2013 geleerd heb. Ik open de deuren en adem rustig door, totdat die voorbij schiet.

Ook in de afgelopen week heb ik weer bevestigd gekregen hoe onnodig fout het kan gaan wanneer je je laat beïnvloeden door derden en niet je eigen koers vaart. Wanneer je niet gaat staan voor wat je instinct, lijf of arts zegt. Ondanks mijn vreugde voor iedereens betrokkenheid, heb ik mijn grenzen toch weer moeten aangeven. Ik wil zo kort mogelijk afhankelijk zijn van anderen voor boodschappen. Zo heb ik het altijd gedaan: autonoom en met bovengemiddeld veel ijver en andere zaken die ik uit mezelf heb moeten halen.

Wat rest zijn de meest clichématige uitspraken over liefde en erkentelijkheid. Van vier het leven. Schat het naar waarde in. Bescherm het. Genees van doodsculten en vang het wonder. Bewonder de schoonheid met gepaste afstand en nederigheid. Ik zit op een roze wolk, ja. Beter dan terug naar de fabrieksinstellingen is toch wel onnodige en niet-functionerende programma’s wissen. Ik heb de twee e-mails van DDS-lezers met beterschap gezien. Dank! En een lang betoog van ene Henk P. Joh, te hoog gegrepen, zeg ik maar ;-) en sluit mijn laptop weer.