-Dina-Perla Portnaar- Oncontroleerbaar moeras van radicalisme vormgegeven als activisme

Zo problematisch als een pedo die in een crèche mag werken. Een gokverslaafde die de kas van een casino beheert. Een Ajax-supporter die de VAR is bij Feyenoord. Niemand gelooft nog in de uitslag. Een pyromaan die als brandweerman optreedt. Een dief die winkelbeveiliger wordt. Een notoire vrouwenhater die een redactie vol jonge, vrouwelijke stagiairs aanneemt. We snappen het idee.

Oftewel, wat een nobel streven zou moeten zijn om de fundamentele vrijheden van de mens te beschermen, mondt in de praktijk soms uit in een oncontroleerbaar moeras van radicalisme vormgegeven als activisme. ‘Voorvechters’ beroepen zich op de vrijheden om paradoxaal genoeg onze vrijheden in te perken. In het afgelopen jaar alleen al las ik over zo’n kleine tiental voorbeelden, compleet aangetoond met onderbouwing en proces.

Zoals Olivier J., voormalig journalist bij de BBC, ex-woordvoerder van Amnesty International en tot voor kort docent aan een journalistieke opleiding in Frankrijk. Deze ‘voorvechter’ van mensenrechten bleek verzamelaar van kinderporno. [Bron: onder andere La Provence.] De beste man had bijna 300 bestanden in zijn bezit. Foto’s van kinderen die op de meest walgelijke manieren werden misbruikt.

De details zijn niet alleen ondraaglijk. Ze laten vooral zien wat het probleem is. Zieke geesten mikken op de mensenrechtenclubs en komen er nog binnen ook. Ze werpen zich op als beschermers van wat voor mensenrechtendossier dan ook, terwijl ze de allergrootste monsters in vermomming zijn. Mensen die mensenrechten juist schade aanrichten.

Amnesty International, Human Rights Watch, de VN in bredere zin en anderen presenteren zich als ridders van de moderne moraal. In de praktijk zijn het dus soms schuilplaatsen voor racisten, antiwesterse propagandisten en perverten. Wat hen bindt, is hun haat tegen zaken die een samenleving rust, vitaliteit en verlichting brengen en al helemaal tegen specifieke groepen.

Ze verheerlijken oorlogsmisdadigers en terroristen. Ze verdraaien de boel met beschuldigingen en onaantoonbare voor feiten aangenomen zaken. Dat gaat soms best ver. Westerse democratieën schilderen ze soms af als de bron van het kwaad. De hypocrisie is hallucinant. Mensenrechtenorganisaties trekken dus te vaak juist die mensen aan die diep van binnen iets proberen te maskeren en vooral vanuit racisme handelen. Een vorm van psychologische camouflage.

Deze instellingen worden los van UN Watch, ad hoc de journalistiek en sporadisch het recht, Interpol en dergelijke onvoldoende gecontroleerd. Niet verwonderlijk dat Israël in dat klimaat gedurende tientallen jaren door die talloze ‘voorvechters’ systematisch is gedehumaniseerd. Dat de publieke perceptie zo vergiftigd is geraakt. Dat klimaat draagt ook bij aan de voedingsbodem voor alles wat we nu zien.

Wat blijkt is dat zonder die aanstichters de conflicten in het Midden-Oosten de rest van de planeet minder zouden infecteren. Maar de massa blijft maar kritiekloos vertrouwen schenken en geloven in dit soort keurmerken. Terwijl die gerust wat schifting en toetsing kunnen gebruiken.

Dus roep ik op tot kritisch nadenken en verder kijken dan onze neus lang is. Wij, nuchtere Nederlanders, kunnen dat. Dat houdt ons allemaal gezond, veilig en gelukkig. Het zijn grote woorden en felle uitspraken. Daar ben ik me van bewust. Maar dat houdt ons dan ook scherp. Soms is dat juist op die manier nodig. Het nieuws achter het nieuws.