-Dr. Gert Jan Mulder- Aanklacht tegen de Nederlandse socialistische elite

Ik heb het over Frans Timmermans, Jesse Klaver, Jimmy Dijk, en - als toetje op de hypocrisie - Diederik Samsom.

Het grote probleem met deze mensen is niet dat ze links zijn. Niet dat ze dromen, idealen hebben of zich inzetten voor een beter Nederland. Dat is allemaal prima. Het probleem is dat zij nooit verantwoordelijkheid nemen. Nooit. Niet voor de economische gevolgen van hun beleid, niet voor de maatschappelijke schade, niet voor de honderd jaar geschiedenis die ondubbelzinnig laat zien waar hun ideologische project toe leidt.

Ze delen uit, ze bekritiseren iedereen die niet in hun wereldbeeld past, ze veroordelen rechts, liberalen, vrijzinnigen, libertariërs, maar zodra de kritiek bij henzelf aankomt, vallen ze terug in een soort morele onkwetsbaarheid. Dan is het plots “polariserend,” “extreemrechts,” of - de nieuwste variant - “gevaarlijk voor de democratie.”

Maar geen moment vragen zij zich af of die kritiek misschien gebaseerd is op feiten. Geen seconde erkennen zij dat hun wereldbeeld tóch een menselijke tol kan hebben.

Geen van hen kijkt naar de landen waar hun eigen ideeën - ontdaan van marketing, poëzie en Nederlandse gezelligheid - in de praktijk zijn gebracht.

Want als je één voorbeeld wilt van wat socialistische politiek daadwerkelijk produceert, dan hoef je maar naar Cuba te kijken.

Ik begrijp heel goed dat in Nederland vrijwel niemand zich bezighoudt met het lot van de mensen in Cuba.

De Nederlandse politiek leeft in een bubbel waar morele symboliek belangrijker is dan empirische realiteit. Maar Cuba - sinds de revolutie van 1958 - is het schoolvoorbeeld van wat er gebeurt als je de romantiek van links vertaalt naar beleid:

• onderdrukking van oppositie,

• vernietiging van eigendomsrechten,

• massale armoede,

• voedseltekorten,

• vluchtelingenstromen,

• een medische stand die naar het buitenland wordt verhuurd als moderne slaven,

• en een bevolking die leeft in permanente onderwerping.

Wat misschien nog het meest schrijnend is: Frans Timmermans verdedigde dit systeem openlijk, bezocht het, en presenteerde het normaliseren van relaties met Cuba als een morele vooruitgang. Voor de EU was het een diplomatiek ritueel, voor Timmermans een progressief gebaar. Maar voor Cubanen was het een bevestiging dat hun onderdrukkers wéér internationale legitimiteit kregen zonder ook maar één concessie te doen aan vrijheid.

Het is zo triest.

Het is zo diep verdrietig.

En het is, eerlijk gezegd, zo verdomd hypocriet.

Want terwijl Timmermans in Europese zalen de loftrompet steekt over mensenrechten, groene idealen en “rechtvaardigheid,” stappen miljoenen Cubanen wanhopig op zelfgebouwde vlotten om te ontsnappen aan precies die politieke filosofie die hij nog steeds verdedigt - in zachtere taal, met mooiere woorden, maar met hetzelfde fundament.

Wat mij het meest stoort aan deze Nederlandse socialistische leiders is niet dat ze ongelijk hebben, maar dat ze weigeren te leren. Dat ze doen alsof de geschiedenis één grote mislukte testfase was en dat hún versie van het socialisme “de echte” zal zijn.

Arrogantie vermomd als hoop.

Onwetendheid gerebrand als moraal.

Het zijn politici die:

• exuberant uitdelen met andermans geld,

• kritiek afweren als “haat,”

• verantwoordelijkheid afschuiven op “de markt,” “het Westen,” of “de neoliberalen,”

• en ondertussen poseren als morele vernieuwers.

Maar wanneer je hen confronteert met de historische realiteit - armoede, honger, oorlog, totalitarisme - doen ze simpelweg alsof het niet bestaat.

En dat, precies dat, maakt hen gevaarlijk.

Niet omdat ze kwade bedoelingen hebben, maar omdat ze blind zijn voor de uitkomst van hun eigen ideeën.

Het is een morele blindheid die verkleed gaat als compassie.

In de filosofie geldt:

Een idee dat in de praktijk overal tot ellende leidt, is een slecht idee.

Cuba is niet het enige voorbeeld. Maar het is het eerlijkste. Het is ongefilterd socialisme, zonder PR-campagne, zonder Europese subsidies, zonder spindoctors. Het is het resultaat van de ideologie die Klaver preekt, die Timmermans poetst met Europese verf, die Dijk tot dogma verheft, en die Samsom als technocraat probeert op te leggen via beleid in Brussel.

En zij weigeren - simpelweg weigeren - om dat onder ogen te zien.

Daarom is deze aanklacht nodig.

En daarom is het tijd dat iemand hardop zegt wat niemand in Den Haag durft uit te spreken:

Socialisme is niet alleen een fout. Het is een filosofisch, economisch en moreel failliet. En het is hoog tijd dat onze leiders dat erkennen.