-Dr. Gert Jan Mulder- Zo beloont het partijkartel zichzelf: miljoenen aan baantjes, nul mandaat

Steeds meer mensen keren zich af van het politieke bestel, niet uit luiheid of cynisme, maar omdat zij na jaren van bedrog, belastingdruk, ondoorzichtig bestuur en moreel opportunisme tot een duidelijke conclusie zijn gekomen: het systeem werkt niet meer vóór hen, maar tégen hen.

⸻

De afgelopen decennia hebben we een duidelijke trend gezien:

• De overheid wordt groter, maar ook minder dienstbaar.

• Belastingen stijgen, maar publieke voorzieningen verslechteren.

• Democratische representatie maakt plaats voor technocratisch bestuur, Europese inmenging en achterkamertjespolitiek.

• Vrijheid van meningsuiting en lichamelijke integriteit worden ondermijnd, vaak onder het mom van “veiligheid”, “gezondheid” of “duurzaamheid”.

Wie zich daartegen verzet — met argumenten of levensstijl — wordt weggezet als “anti-systeem”, “complotdenker” of “extreemrechts”.

Maar misschien is dat verzet juist het gezondste signaal dat een democratie kan krijgen.

⸻

De Amerikaanse econoom en filosoof Murray Rothbard stelde het al scherp in zijn klassieker For a New Liberty (1973):

“De staat is niets anders dan een georganiseerde vorm van plundering en geweld, gecamoufleerd door een waas van legitimiteit.”

Rothbard keerde zich tegen elke vorm van opgelegde hiërarchie. Belasting, regelgeving, en staatsdwang zijn in zijn visie morele schendingen van individuele soevereiniteit.

Ook Friedrich Hayek, Nobelprijswinnaar en auteur van The Road to Serfdom (1944), waarschuwde voor het glibberige pad van goedbedoeld centralisme. Hij betoogde dat staatsplanning — hoe rationeel of progressief ook verpakt — onvermijdelijk leidt tot onderdrukking, machtsmisbruik en verlies van vrijheid:

“De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen, wanneer ze door de overheid worden uitgevoerd.”

In een tijd waarin digitale identificatie, medische dwang en klimaatcontrole worden uitgerold, klinken hun waarschuwingen harder dan ooit.

⸻

In Nederland zien we inmiddels het ontstaan van burgerbewegingen die zich losmaken van het systeem:

• Sovereign citizens die weigeren belasting te betalen of zich te onderwerpen aan het gezag van instituties die hun mandaat hebben misbruikt.

• Tiny house-gemeenschappen en autonome coöperaties die zelfvoorzienend willen leven, zonder afhankelijkheid van energiebedrijven of gemeentelijke vergunningen.

• Libertaire denkers als Arno Wellens, Tom Zwitser, en organisaties zoals de LP (Libertaire Partij) die een radicaal ander model bepleiten: kleinschaligheid, vrijwilligheid, decentralisatie.

In Latijns-Amerika zien we zelfs presidenten die zich openlijk identificeren met het libertarische gedachtengoed. Denk aan Javier Milei in Argentinië, die zichzelf “anarcocapitalista” noemt, het ministerie van Gender afschafte en verklaarde dat de staat slechts “een obstakel is tussen het individu en zijn geluk”. Zijn verkiezingszege was geen incident — het was een schreeuw om autonomie.

⸻

In zo’n wereld is het dus volkomen begrijpelijk dat steeds meer mensen niet meer willen meedoen. Niet omdat ze onverschillig zijn — integendeel. Juist omdat ze wél geven om vrijheid, verantwoordelijkheid en eerlijkheid.

Zij geloven dat:

• Vrijheid boven gelijkheid gaat

• Vrijwilligheid boven dwang

• Eigendom boven herverdeling

• Zelfbestuur boven bureaucratie

Misschien zijn zij niet de saboteurs van de democratie, maar de laatste getuigen van haar oorspronkelijke belofte.

⸻

Er is een nieuwe generatie ontstaan die zegt: “Ik doe niet meer mee.” Die kiest voor zelforganisatie, voor Bitcoin, voor parallelle netwerken, voor homeschooling, voor decentralisatie — en tegen de almacht van de staat.

En misschien moeten we niet proberen hen terug in het gareel te duwen.

Misschien moeten we luisteren.

Misschien zijn zij niet het probleem.

Misschien zijn zij het begin van de oplossing.