-Paul Cliteur- De transschutter en de oer-daad van de vroedvrouw

Audrey Hale, een 28-jarige voormalige Covenant School student, schoot in Nashville zes mensen dood. Het ging om een zorgvuldig geplande aanval, schrijft CNN.

De ouders van Hale, die samenwoonden met de schutter, hebben inmiddels aangegeven dat Hale onder doktersbehandeling stond voor een “emotionele stoornis”. De politie kwalificeerde Hale als “transgender”.

Wat was de oorzaak van die emotionele stoornis, waarover de ouders spraken? CNN schrijft: “While the shooter’s gender identity is unclear, police told CNN that Hale was assigned female at birth and used ‘male pronouns’ on social media.”

Dus Hale kreeg, net als wij allemaal, bij geboorte een geslacht toegewezen. Bij Hale was dat “vrouw”. En gaande het leven ontwikkelde zich bij Hale ongenoegen, groot ongenoegen, over dat toegewezen geslacht zelfs. De ouders spreken van een emotionele stoornis.

Ik blijf even hangen bij dat “assigned female at birth”. Wie doet dat als eerste? Dat toeschrijven van het vrouwelijk geslacht aan het pasgeboren kindje? In de meeste gevallen zal dat zijn: diegene die behulpzaam was bij de geboorte, de vroedvrouw. Dáár gaat het dus allemaal mis: bij de vroedvrouw. Dus het kind is net geboren, de moeder ligt uitgeput in bed. En? “Wat is het”, vraagt de moeder? De vroedvrouw zegt: een meisje. Of: een jongetje.

Of, nee, ik zeg het niet goed. Er wordt, dacht ik, niet direct gevraagd naar het geslacht. Ja, Hendrik VIII doet zoiets. Maar in de westerse wereld, anno 2023, hebben we niet meer een voorkeur voor een geslacht. Althans, we worden zeker niet geacht dat uit te spreken. De vroedvrouw zegt dus niet “Hoera, een jongetje!”. De vroedvrouw zegt, voordat ook maar iets wordt gevraagd: “U bent bevallen van een gezonde dochter”.

En waar het me hier om gaat: de vroedvrouw doet dat “toeschrijven” van een geslacht niet op basis van een karakteranalyse van het net geboren nieuwe leven. Ook niet op basis van de structuur van het haar. Ook niet op basis van de kleur van de ogen. Maar op basis van een vluchtige inspectie van de geslachtsdelen. Penis? Dan mannetje. Vagina? Dan vrouwtje.

Daar, bij die oer-daad van het toeschrijven van het geslacht door de vroedvrouw, gaat het fout, volgens de ideologen van het trans-denken. En de net bevallen moeder neemt de kwalificatie van de vroedvrouw kritiekloos over. Net als de vader die, enigszins overweldigd, na de bevalling erbij wordt gehaald. Hij krijgt het nieuwe wezentje in zijn handen, zoals ik ook heb gekregen 24 jaar geleden in een kamertje in het Ziekenhuis van de Vrije Universiteit in Amsterdam. “Wilt u uw dochter even vasthouden?”, vroeg de verpleegster terwijl zij mij ons kind overhandigde. Ik vroeg niet: “dochter, hoe weet u dat zo zeker?”

Wat moeten de vroedvrouwen van de toekomst doen, volgens Audrey Hale? Die moeten zeggen: “Er is een, op het eerste gezicht, gezond kind gebaard. Wat het geslacht zal worden, moet nog blijken. We zullen zien hoe het kind zich zal ontwikkelen en welke keuze het kind over zijn geslacht zal gaan maken. Wanneer die keuze precies zal plaatsvinden, valt nu nog niet te zeggen.”