-Rob Kern- Oekraïne ingestort: maar Rutte blijft oorlog voeden... Vrede in zicht – en toch blijft het Westen aanvallen

In De Telegraaf schrijft Nikki van Arenthals vandaag over deze “stille vijand” die Oekraïne binnensluipt: psychische uitputting, traumatisering, uitzichtloosheid. Niet alleen aan het front, maar ook daarbuiten. Steden worden nog steeds gebombardeerd, kinderen slapen niet meer, families zijn op drift. Hulpverleners waarschuwen: het mentale verval van het land is inmiddels net zo gevaarlijk als de fysieke vernietiging.

Sinds de verkiezing van Donald Trump is er hoop op vrede. Trump beloofde dat er vóór het einde van dit jaar een akkoord zou zijn. Hij stelde voor: Oekraïne treedt niet toe tot de NAVO, Rusland behoudt de Donbas en de Krim – en de oorlog stopt. Niet toevallig gaf ook de Amerikaanse minister van Defensie, Pete Hegseth, aan dat dit de kern is van wat Washington acceptabel acht.

Ik heb geen toegang tot de NAVO noch tot de Amerikaanse of Europese regeringen. Wat ik nu schrijf is dus een vermoeden en een hypothese. Maar het lijkt erop dat westerse leiders – vooral in Europa – de vrede bewust frustreren.

Mark Rutte reisde naar Washington, zogenaamd voor overleg, maar fungeerde daar als saboteur van Trumps vredeslijn. Net als de Duitse bondskanselier en de Britse premier steunt hij Zelensky in het afwijzen van elk compromis. Men houdt hardnekkig vast aan “herstel van heel Oekraïne” en toekomstig NAVO-lidmaatschap – eisen waarvan iedereen weet dat ze de oorlog eindeloos zullen rekken.

Rutte speelde al drie jaar lang de hoofdrol in het aanjagen van de oorlog binnen Europa. Nu zet hij die lijn voort binnen de NAVO. Hij houdt het sprookje in leven dat Oekraïne deze oorlog nog “kan winnen” – terwijl het land op instorten staat. De ironie is wrang: juist nu de Russen hun zin hebben gekregen en vrede in zicht lijkt, houdt het Westen het vuur brandend.

De oorlog gaat niet door omdat Rusland per se verder wil. De oorlog gaat door omdat Europese leiders als Rutte niet willen toegeven dat ze zich hebben vergist. En liever vechten ze nog een jaar door – ten koste van miljoenen mensenlevens – dan toe te geven dat Trump misschien wél een weg naar vrede ziet.