98% van DDS-lezers steunt Faber in clash met Schoof

98 procent koos voor: “Ja, 100%!” Slechts 2 procent vond dat “Schoof gelijk had”.

Dat is geen nuance. Dat is geen verdeeld veld. Dat is een politieke aardverschuiving. En het zegt iets wezenlijks over het moment waarin we zitten: het volk heeft de maat vol van politiek weifelgedrag. Van juridische knieval. Van lafheid verpakt als ‘zorgvuldigheid’. Wat men wil, is wat Faber doet: duidelijkheid, daadkracht en een rechte rug.

De aanleiding is bekend: een oproep van negen EU-landen om eindelijk werk te maken van het uitzetten van criminele buitenlanders. Niet asielzoekers die per ongeluk hun formulier verkeerd invulden. Nee: verkrachters, geweldplegers, zware criminelen. Mensen die hier nooit hadden mogen blijven. Maar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens blokkeert steeds vaker hun uitzetting, omdat het “onmenselijk” zou zijn.

Faber noemt dat terecht een scheve balans: het Hof beschermt daders, niet slachtoffers. Dus wilde zij dat Nederland – net als Italië, Denemarken en Polen – deze brief zou ondertekenen. Maar premier Schoof weigerde.

En dat is precies waar de vlam in de pan sloeg. Want Schoof gedraagt zich als een onzichtbare bestuursambtenaar, niet als een premier met visie. Hij koos voor juridische voorzichtigheid in plaats van volksvertegenwoordigende moed. En Faber? Die liet hem er niet mee wegkomen. Ze sprak zich keihard uit, zelfs als minister – en het volk staat achter haar.

Wat deze hele kwestie nóg schrijnender maakt: waar is de rest van het kabinet? VVD en NSC, zogenaamd zo streng op migratie, lieten niets van zich horen. Geen steun voor Faber. Geen druk op Schoof. Geen besef van urgentie. Alleen oorverdovende stilte.

Het is Marjolein Faber – een vrouw die jarenlang op de achtergrond werkte bij de PVV – die nu de rol van minister serieus neemt. Die in de coalitie durft te doen waarvoor ze verkozen is: opkomen voor de veiligheid van Nederlanders. En als dat betekent dat ze het opneemt tegen haar eigen premier, dan doet ze dat zonder aarzeling.

Zij vertegenwoordigt het Nederland dat wakker ligt van straatterreur, niet het Nederland dat bang is voor een tik op de vingers uit Straatsburg.

Geert Wilders reageerde op X al scherp: hij noemde het “ongelooflijk zwak” dat Schoof niet tekende. Terecht. Maar woorden zijn niet genoeg. Dit is het moment voor de grootste partij van Nederland om tanden te laten zien. Om te laten merken: wij zitten niet in dit kabinet om louter te managen, wij zitten er om te regeren.

Faber laat zien hoe het moet. Ze verdient geen stilte van haar collega's – ze verdient steun. Van Wilders. Van de PVV-fractie. En van de Kamer. Alleen zo krijgt het Nederlandse volk waar het recht op heeft: bescherming.

Deze poll onder DDS-lezers is méér dan een momentopname. Het is een signaal. Een roep om actie. Een afwijzing van wegkijken. Want zolang ministers buigen voor Europese rechtbanken en hun coalitiepartners zwijgen, zal het vertrouwen in de politiek blijven dalen.