Asielruzie bewijst opnieuw: Wilders was niet het probleem

Het zoveelste bewijs kwam deze week, toen VVD, NSC en BBB er wéér niet uitkwamen. De drie partijen slaagden er zelfs niet in om één minister aan te wijzen voor asiel en migratie. Nee, ze hebben het dossier nu maar verdeeld over drie mensen. Een soort mini-asielkabinet binnen een demissionair kabinet.

Dit is het tegenovergestelde van daadkracht. Dit is politiek onvermogen in het kwadraat.

Mona Keijzer (BBB) probeerde de onwerkbare chaos goed te praten met de woorden:

Maar juist dát is precies het probleem. Er wórdt al te lang niet ingewikkeld gedaan over asiel, en daardoor is het land volledig vastgelopen.

Asielopvang. Statushouders. Overlast. Woningtekort. Gemeenten onder druk.

Maar in plaats van duidelijke regie, komen er nu drie ministers: Keijzer (BBB), Van Hijum (NSC) en Van Weel (VVD). En niemand – inclusief henzelf – weet nog wie wat gaat doen.

Bij het eerste debat na de aankondiging was er al verwarring. GL/PvdA-Kamerlid Kati Piri vroeg zich af of “überhaupt de juiste minister aan tafel zat.” En terecht. Zelfs Keijzer kon niet uitleggen wie naar de EU-top in Luxemburg gaat namens Nederland.

Dit is bestuurlijke chaos. En iedereen ziet het.

Het meest schrijnende aan dit toneelstuk? Al die maanden hebben media en coalitiepartijen één man aangewezen als oorzaak van de instabiliteit: Geert Wilders.

Maar nu hij vertrokken is, zien we pas hoe wankel de overgebleven drie werkelijk zijn.

Vooral de vrouwelijke leiders lijken vooral druk te zijn met elkaar vliegen afvangen, politieke postjes verdelen en achterkamergesprekken voeren over wie wat mag doen.

Het is geen samenwerking. Het is een veredelde bokswedstrijd op hoog niveau.

Zelfs CDA’er Derk Boswijk noemt het openlijk: “Het gedonder gaat gewoon verder.” Politiek verslaggever Tom Staal was nog feller: “U zegt: we willen het niet ingewikkeld maken. Nou, dat hebben jullie juist gedaan.”

Terwijl deze drie coalitiepartijen onderling kibbelend het asielbeleid verdelen als een pizzadoos in drie stukken, zitten honderdduizenden Nederlanders zonder woning.

De druk op gemeenten is onhoudbaar. Gemeentebesturen vluchten in paniek het overleg uit. Inwoners komen in opstand. Maar het kabinet? Dat is te druk met het verdelen van taken, bevoegdheden en camera’s.

En Keijzer? Die roept dat het “logisch” is dat zij het voortouw neemt op één klein gebied, want ze was “toch al met statushouders bezig.” Maar vervolgens mag ze op een ander gebied niets zeggen over asielzoekers; dat moeten haar collega-ministers dan maar doen.

Dit beleid is niet werkbaar. En dit kabinet al helemaal niet.

De maskers zijn af. VVD, NSC en BBB lieten maandenlang het beeld ontstaan dat de PVV “het probleem” was. Maar sinds de val van het kabinet is het één groot moddergevecht gebleven.

Drie partijen. Drie ministers. Eén groot faalbeleid.

Nederland verdient géén verdeelde romppolitiek. Nederland verdient leiderschap – duidelijk, moedig en rechtlijnig. En dat komt niet van deze vechtcoalitie. Dit is geen bestuur. Dit is een politieke soap die ten koste gaat van het hele land.

Stop deze vertoning. Zet de kiezer weer centraal. En geef Nederland eindelijk de richting die het verdient.