Bij godsgratie schuift ''niet chique'' Omtzigt weer aan bij het slotoverleg met informateur Plasterk

Laten we de feiten onder ogen zien: Omtzigts plotselinge verdwijning uit de formatiegesprekken vorige week, gevolgd door een dramatische terugkeer, zou zo uit de Deense politieke serie Borgen kunnen komen. Maar dit is de harde realiteit van de Nederlandse politiek, waar Omtzigts gedrag niet minder dan een staaltje politieke wegloperij is.

Het is duidelijk dat Omtzigt zichzelf ziet als een soort politieke Messias, een eenzame strijder tegen de gevestigde orde. Echter, zijn acties spreken boekdelen over zijn ware aard: een politicus die, wanneer het er echt op aankomt, kiest voor de uitgang in plaats van het vuur aan de schenen van de macht te leggen. Eigenlijk moet uiteindelijk altijd alles om één iemand draaien: Pieter Omtzigt. Dit is niet de handelswijze van een principiële strijder, maar van een onbetrouwbare wegloper die alleen met zichzelf bezig is.

Zijn afwezigheid werd breed uitgemeten in de media, waarbij sommigen hem prezen voor zijn 'moedige' standpunt. Maar laten we wel wezen, ware moed in de politiek betekent standhouden, niet weglopen. Omtzigts vertrek en zijn daaropvolgende terugkeer zijn niets meer dan een goedkoop toneelstuk, bedoeld om de aandacht op zichzelf te vestigen.

De andere partijen en de informateur zitten nu opgescheept met de taak om de brokstukken van Omtzigts soloactie op te ruimen. Zijn claim dat hij vecht voor transparantie en vernieuwing klinkt hol in de oren van degenen die getuige zijn geweest van zijn onvoorspelbare en zelfgerichte manoeuvres. Het is hoog tijd dat we ons realiseren dat ware politieke integriteit niet draait om het creëren van chaos en vervolgens de held spelen door terug te keren naar de onderhandelingstafel.

In een tijd waarin Nederland meer dan ooit behoefte heeft aan stabiliteit en samenwerking, blijft Pieter Omtzigt een figuur van verdeeldheid en onzekerheid. Misschien is het tijd om verder te kijken dan de schijn van de lone wolf-politicus en te zoeken naar leiders die echt bereid zijn om voor de lange termijn samen te werken, in plaats van degenen die kiezen voor de gemakkelijke uitweg wanneer het hen uitkomt.