Zelfs Telegraaf-columnist Wouter de Winther noemt het “een beschamend slecht uitgevoerd experiment.” En daar is niets aan gelogen. Want wat zich voltrok in de wandelgangen van Den Haag was geen regering, maar een politieke vechtscheiding vanaf dag één.

Al tijdens de formatie liep het mis. NSC-leider Pieter Omtzigt schreeuwde, huilde, stapte eruit en kwam weer terug. Ministers twitterden tegen elkaar vanuit het kabinetsvak, dienstauto’s werden gekaapt, en achter de schermen heerste een sfeer die eerder aan een soap deed denken dan aan volwassen landsbestuur.

“Een kabinet in zonde geboren,” verzuchtte een coalitiebron al maanden geleden. En nu is het dan zo ver: de stekker is eruit. Wilders laat weten:

Maar wie goed kijkt, ziet ook: dit kabinet is niet alleen gesaboteerd door ambtenaren, de kartelpartijen of linkse media – het is ook gesaboteerd van binnenuit.

De reacties op de val zijn zoals verwacht: hypocriet. VVD-leider Dilan Yesilgöz noemt Wilders “egoïstisch” en “verbijsterend.” NSC’s Van Hijum spreekt van een “politieke schwalbe.” BBB’s Mona Keijzer noemt het zelfs “verraad.”

Maar wie trapte er dan keer op keer op de rem bij elk voorstel dat wél verandering had gebracht? Wie weigerde het tienpuntenplan van de PVV te ondertekenen – ondanks dat het grotendeels gebaseerd was op het eigen hoofdlijnenakkoord? Wie speelde dubbele spelletjes rond Oekraïnemiljarden, belastingverhogingen en stikstofgezever?

Het waren niet de PVV-bewindslieden die in de weg liepen – het was het kartel zelf.

Een andere grote factor in de val van het kabinet: premier Dick Schoof. Een man zonder achterban, zonder mandaat, zonder visie – maar wel met een diepe verankering in het systeem. De PVV zag het gebeuren: Schoof ging aan de haal met het beleid, hintte op militaire inzet in Oekraïne, reserveerde miljarden zonder overleg, en fungeerde vooral als vehikel voor de VVD.

Zelfs NSC en BBB kregen daar genoeg van. En dat zegt veel.

Wilders vergeleek hem uiteindelijk met zijn voorganger: “Ik zie het verschil niet tussen Rutte en Schoof.” Terecht. Want beide dienden de macht – niet de kiezer.

De kartelpartijen hopen intussen op een smerig trucje: een “doorstart” zonder verkiezingen. BBB-leider Caroline van der Plas liet al doorschemeren dat ze openstaat voor een nieuwe coalitie met VVD, NSC én GroenLinks/PvdA. Dat zou pas echt kiezersbedrog van het zuiverste soort zijn.

Dan krijgen we alsnog het beleid waartegen miljoenen Nederlanders op 22 november 2023 hebben gestemd: meer migratie, meer klimaatdwang, meer Brusselse invloed, en minder zeggenschap. Precies wat het kartel altijd al wilde.

Wie wint hier eigenlijk? Niemand. Maar wie verliest het meest? De Nederlandse burger. Die stemde massaal voor verandering, voor nationale belangen, voor gezond verstand. Wat hij kreeg was gekibbel, sabotage en kartelspelletjes.

Of Wilders na deze val terugkomt als premier, is onzeker. Zijn eigen partij zat niet zonder interne fricties. Maar één ding is duidelijk: de kartelpartijen hebben definitief bewezen dat ze niet te vertrouwen zijn. En dat opent perspectief voor échte oppositie, met ruggengraat en visie.

FVD kom er maar in.