Historisch dieptepunt: minder dan 10 miljoen varkens in Nederland

Volgens het CBS is het aantal varkens met 5 procent gedaald naar 9,96 miljoen. Ook het aantal runderen is verder afgenomen – met ruim 3 procent – naar 3,65 miljoen. Met name de kleine en middelgrote boeren hebben er de brui aan gegeven. Het totaal aantal varkensboerderijen is in tien jaar tijd bijna gehalveerd.

Wat hier gebeurt is geen toeval. Het is beleid. De overheid heeft de afgelopen jaren miljoenen gestoken in opkoopregelingen, zogenaamd om “de natuur te beschermen” en “de stikstofuitstoot terug te dringen”. Maar het echte effect? Een kaalslag van het boerenland.

De cijfers liegen er niet om: kleine boerenbedrijven (tot 500 varkens) zijn massaal gestopt. Ook bedrijven tot 5000 dieren houden het steeds vaker voor gezien. Ondertussen blijven de grote stallen gewoon draaien. De schaalvergroting die Den Haag zegt te willen tegengaan, wordt juist in de hand gewerkt.

En wat gebeurt er met de opgekochte boerderijen? Die verdwijnen. Het land wordt “natuur”, of komt in handen van investeerders. En de boer? Die mag zich bij het UWV melden – of emigreren naar Canada, Polen of Denemarken, waar boeren nog wél welkom zijn.

Niet alleen de varkenssector krimpt. Ook het aantal melkveehouderijen neemt af, en fors ook. Sinds het fosfaatreductieplan van 2017 zijn duizenden boeren gedwongen hun koeien te verkopen. De kleinschalige melkveehouderij sterft uit. Wat overblijft zijn megastallen met gemiddeld 114 koeien per bedrijf – een stijging van bijna 30% in tien jaar tijd.

Ook het aantal vleeskalveren en kalverboerderijen neemt af, maar op de overgebleven bedrijven is er juist een explosie van aantallen per stal. Van 476 kalveren gemiddeld naar 708 nu. De boodschap is duidelijk: klein en gezond boeren wordt gesloopt, groot en industrieel wordt beloond.

Laat je niets wijsmaken door de beleidsmakers in Den Haag of de spreekbuizen van D66 en GroenLinks: dit is allemaal bewust gestuurd. Het doel is niet natuurherstel, maar beheersing en centralisatie. De zelfstandige boer past niet in het technocratische wereldbeeld van mensen als Rob Jetten of Franc Weerwind. Zelfstandige denkers die hun eigen land beheren, eigen keuzes maken, en onafhankelijk durven zijn – die moeten verdwijnen.

De stikstofcrisis wordt gebruikt als breekijzer. Terwijl Schiphol mag uitbreiden, datacenters mogen verrijzen en asielzoekerscentra ruimte genoeg krijgen, moet de boer wijken. De voedselzekerheid van Nederland wordt opgeofferd op het altaar van klimaatdogma’s en bureaucratische macht.

De cijfers van het CBS zijn meer dan droge statistiek. Ze vertellen het verhaal van een land dat zijn boeren kapotmaakt, zijn voedselproductie uit handen geeft en zijn platteland offert aan ideologie.

We zijn op een kruispunt beland. Of we kiezen voor onze boeren, onze voedselsoevereiniteit en ons gezonde verstand – of we laten alles verdwijnen onder regendruppels van stikstofmodellen en beleidsmemo’s.

De keuze is aan ons. Maar lang hebben we niet meer.